رباب حاجی علی اوغلی - گروه علوم زمین، دانشکده علوم طبیعی، دانشگاه تبریز
رقیه شکاری اسفهلان - گروه علوم زمین، دانشکده علوم طبیعی، دانشگاه تبریز

منطقه سیاه منصور در منتهی الیه جنوب شرقی رشته کوه بزقوش در زون البرز-آذربایجان واقع شده است. گرانیتوئیدهای مورد مطالعه در این منطقه بر اساس شواهد صحرایی، کانی شناسی و ژئوشیمیایی در دو گروه (الف) موسکوویت گرانیت و (ب) آلکالی گرانیتوئید دسته بندی شده اند. برونزد موسکوویت گرانیت محدود به دایکها و رگه های موازی شیستوزیته سنگهای دگرگونی می باشد. آلکالی گرانیتوئید از نوع استوک نفوذی بوده که سنگهای رسوبی و آتشفشانی کرتاسه و ائوسن را قطع کرده و بر این اساس سن آن به الیگوسن نسبت داده شده است. هر دو نوع گرانیتوئید تحت تاثیر تنشهای برشی دچار دگرشکلی با تغییرات واضح و تبلور مجدد شده و گرانیتوئید میلونیت در این ارتباط تشکیل شده اند. رگه های موسکوویت گرانیت با ویژگی پرآلومینوس و A-type و غیر کوهزایی حاصل ذوب بخشی سنگهای دگرگونی می باشند. این سنگها با دگرشکلی بسیار شدید همزمان با تکتونیک فعال جایگیری شده اند. توده آلکالی گرانیتوئیدی دارای منشاء گوشته ای، ماهیت متاآلومینوس و A-type می باشد. در ارتباط با جایگیری استوک آلکالی گرانیتوئیدی بنظر می رسد گسل خوردگی و شکستگی های حاصل از حرکات کششی بعد از بسته شدن و برخورد نئوتتیس مرتبط با فاز کوهزایی آلپی در ترشیاری در تشکیل آن تاثیرگذار بوده است. بنظر می رسد دگرریختی های ثبت شده در استوک آلکالی گرانیتوئیدی سیاه منصور مرتبط با پهنه مثلثی شکل تکتونیک خروج یا فرار در محل تقاطع گسل های جنوب بزقوش (گسل بناروان) و گرمی چای باشد.

دگرشکلی, گرانیتوئید, سیاه منصور, میانه