انسجام معرفت تصوری و معرفت تصدیقی به باری تعالی، در پرتو تحلیل گزاره کمال معرفته التصدیق به از خطبه اول نهج البلاغه

بخش اول از نخستین خطبه نهج البلاغه، بیانی برهانی در توصیف و تبیین مراتب دین، معرفت، اخلاص و توحید باری تعالی است. امیر المومنین علیه السلام در عبارت کمال معرفته التصدیق به از این خطبه، به بیان رابطه معرفت باری تعالی با تصدیق او می پردازد. پژوهش جاری در صدد است تا با روی آورد تحلیلی - منطقی و ابزارهای مخلتف آن، چگونگی ارتباط و انسجام معرفت باری تعالی با تصدیق او در گزاره مذکور از نهج البلاغه را توصیف و تبیین نماید. ره آورد تحلیل این گزاره، نشان از تشکیک پذیری معرفت، و عینیت - و نه صرفا استلزام - کمال معرفت تصوری با معرفت تصدیقی باری تعالی دارد. امکان عینیت دو نوع معرفت تصوری و تصدیقی، تنها در بستر مبانی معرفت شناختی حکمت متعالیه قابل ارائه و تقریری صحیح است. گزاره مذکور از نهج البلاغه، همچنین قابلیت تبدیل به گونه ای از برهان وجودی بر اثبات باری تعالی را دارا است. نقد خلط مفهوم و مصداق و عدم امکان راهیابی از معرفت تصوری به معرفت تصدیقی بر این گزاره و دیگر براهین وجودی نیز، مردود بوده و سعی می گردد تا پاسخی صحیح برای آن ارائه گردد.  

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: نهج البلاغه ، معرف تصوری ، معرفت تصدیقی ، برهان وجودی