توسعه ی پایدارشهرها و مدیریت منابع آب شهرهای ساحلی باتوجه به بحران آب

با پی بردن به اثرات گرم شدن زمین و تغییرات آب و هوایی، جوامع شهری به دنبال رسیدن به انعطاف پذیری در تغییرات آتی مرتبط با منابع آب شهری، تنوع زیستی، رشد جمعیت و تغییرات آب و هوا میباشند. اما با وجود توسعه زیرساختهای موجود و پیدایش فناوریهای جدید در خدمت اهداف پایداری آب شهری، طی 20 سال گذشته این تغییرات بیش از حد کند باقیمانده است. اکنون به خوبی پذیرفته شده که رویکرد مدیریت سنتی آب شهری برای پرداختن به مسایل پایداری فعلی و آینده مناسب نیست و تغییراتی اساسی در ساختار فنی و مدیریتی سامانه های آب شهری و به کارگیری نگرشهای نوین در برنامه ریزی های انجام شده برای توسعه پایدار آب شهری را تبیین مینماید. در همین راستا مفهوم نسبتا جدیدی در زمینه ی مدیریت آب شهری که دو دهه از پیدایش آن گذشته تحت عنوان شهرهای حساس به آب و شهرهای اسفنجی مطرح شده است. این مفهوم به ارایه یک راه حل اکولوژیکی برای دستیابی به پایداری در توسعه شهری پرداخته و شهرها را نیازمند تغییرات اساسی در بخشهای مدیریتی، اجتماعی و فنی نسبت به روشهای متداول میداند. در این راستا پژوهش حاضر به مطالعه شهرهای حساس به آب پرداخته و در قالب بررسی ضوابط، اهداف و معیارهای طراحی شهری حساس به آب، برنامه ریزی شهری حساس به آب و در نهایت شهر حساس به آب با ارایه روشهای ایجاد شهرهای اسفنجی ارایه داده شده است و در آخر برای نمایش بهتر این الگو به تجربه استفاده از این الگو در شهر ملبورن و مونی ولی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، طراحی و برنامهریزی شهری حساس به آب ، شهرهای اسفنجی.