حمیدرضا اکبرپور - دانشجوی دکتری حقوق بینالملل عمومی، واحد بینالملل دانشگاه آزاد قشم
سیدباقر میرعباسی - دکتری حقوق بینالملل عمومی، دانشگاه تهران
احسان کامرانی - دکتری شیلات، دانشگاه هرمزگان

آلودگی دریایی از دیرباز به عنوان یکی از الویتها و اهداف سطح بالای سازمان بین المللی دریانوردی (ایمو) مطرح بوده است. در این میان آلودگی ناشی از کشتی را باید مهمترین بخش از آلودگی دریایی دانست. از میان انواع مختلف از آلودگی ناشی از کشتی، آلودگیهای ناشی از آب توازن و رسوبات کشتی به عنوان جدیدترین نوع آلودگیهای ناشی از کشتی شناخته میشود. این پژوهش در پی بررسی عملکرد ایمو به عنوان سازمان صلاحیتدار در این زمینه است. به طور کلی ایمو با ایجاد تغییر در ساختار و متناسبسازی آن با اهداف مصرح در اساسنامه خود، زمینه را برای مقابله با انواع آلودگی دریایی مهیا نموده است. تاسیس کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی و سپس تاسیس کمیته فرعی الودگیهای دریایی و مقابله با آن به وضوح بر تاکید ویژه ایمو برای مقابله با انواع آلودگی به ویژه آلودگی ناشی از کشتی در زمینه آب توازن و رسوبات کشتیها اشاره دارد. علاوه بر این تدوین و تصویب کنوانسیون اختصاصی کنترل و مدیریت آب توازن و رسوبات کشتیها به تمرکز بر مبارزه با این نوع آلودگی کمک فراوانی نموده است. این کنوانسیون با ایجاد یک استاندارد خاص و رهایی از استانداردهای ملی متفاوت و همچنین ثبت سابقه مدیریت آب توارن در کشتیها؛ در مسیر پیشگیری، مدیریت و کنترل این نوع از آلودگی دریایی قدم برداشته است.

آلودگی دریاها، کنوانسیون حقوق دریاها، سازمان بین المللی دریانوردی، کمیته فرعی آلودگیهای دریایی و مقابله با آن، کنوانسیون بین المللی کنترل و مدیریت آب توازن و رسوبات کشتیها.