اثر استفاده از اسیدهای آلی و مکانیسم عمل آنها در تغذیه میگو

نقش محرکهای رشد آنتی بیوتیکی در تغدیه آبزیان و میگو به خوبی مشخص است. اما به دلیل ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی در انسان و آسیب به محیط زیست، استفاده از آنها توسط اتحادیه اروپا منع شده است. بنابراین یافتن جایگزین مناسب به منظور بهبود عملکرد رشد و زندهمانی در آبزیان و میگو حائز اهمیت میباشد. اسیدی فایرها شامل اسیدهای آلی و نمکهای آنها، یکی از این جایگزینها بوده که میتوانند رشد، مصرف خوراک و مقاومت در برابر بیماری را بهبود بخشند. اکثر اسیدهای آلی مورد استفاده در خوراک، صنعتی بوده و میتواند به صورت نمک پتاسیم، سدیم، کلسیم و غیره باشد. هر اسید آلی با توجه به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خود، طیف فعالیت ضد میکروبی مخصوصی دارد. بنابراین استفاده از مخلوط آنها در پرورش آبزیان و میگو میتواند فعالیت ضد میکروبی بر علیه طیف گستردهتری از باکتریهای بیماریزا داشته باشد. اسیدهای آلی از سه طریق اثر خود را نشان میدهند: اثر بر خوراک، دستگاه گوارش و متابولیسم. اسیدهایی مانند استیک، سیتریک، بنزوئیک، سوربیک و اسید لاکتیک معمولا برای کاهش pH خوراک یا آب برای محدود کردن رشد میکروبی استفاده میشوند. تحقیقات اخیر اثرات مفید اسیدهای آلی و نمکهای آنها در تغذیه میگو را نشان دادهاند که در این مقاله به برخی از آنها اشاره شده است.

کلیدواژه ها:

اسیدهای آلی ، میگو ، عملکرد رشد ، زنده مانی