اثر مهار آنزیم سیکلو اکسیژناز- 2 بر آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول درموش سوری

سابقه و هدف: مطالعات قبلی نقش حفاظتی آنزیم سیکلواکسیژناز را در پیشرفت صرع نشان دادهاند. بااین حال، دخالت سیکلواکسیژناز-2 در بیماری زایی صرع کاملا شناخته شده نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر سلکوسیب و نیمزولاید (مهارکننده های اختصاصیسیکلو اکسیژناز - 2) بر آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در موش های سوری طراحی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی موش های سوری نر سفید به صورت تصادفی به 13 گروه شامل گروه های کنترل، حلال (تویین80)، و 11 گروه آزمایشی دریافتکننده نیمزولاید (2/5، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (2/5، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیازپام (0/1، 0/5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم) و ترکیب دوز غیرموثر دیازپام با نیمزولاید یا سلکوکسیب تقسیم شدند. آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در همه گروه ها ارزیابی گردید.نتایج: نیمرزولاید (2/5 و 5 میلیگرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (2.5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم) و دیازپام (0/5 و 5 میلیگرم بر کیلوگرم) بهطور معنیداری آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول را در مقایسه با گروه حلال افزایش دادند (P<0/05). همچنین، تنها ترکیب دوز غیرموثر دیازپام (0/1 میلی گرم بر کیلوگرم) با سلکوکسیب (2/5 میلی گرم بر کیلوگرم) اثر حفاظتی معنی داری در مقابل تشنج ناشی ازپنتیلن تترازول نشان داد (P<0/01).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نقش احتمالی ایزوآنزیم COX-2 را در بیماریزایی صرع نشان میدهد. احتمال می رود برخی مهارگرهای COX-2 نظیر سلکوکسیب از طریق نورون های گاباارژیگ عمل کرده و با افزایش رهایش گابا موجب کاهش تحریک پذیری شوند. همچنین، تفاوت اثر سلکوکسیب و نیمزولاید می تواند مربوط به اثر متفات این دو ترکیب بر COX-1 و COX-2 باشد.

کلیدواژه ها:

تشنج ، پنتیلن تترازول ، سیکواکسیژناز- 2 ، گابا