ابراهیم کوچکی - دانشیار، گروه نورولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
پریسا صداقتی - استادیار، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه گیلان
حسن دانشمندی - استاد، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه گیلان

سابقه و هدف: با افزایش سالمندان پارکینسونی و اختلالات حرکتی پیش رونده در این بیماران، محققین به دنبال راهکارهای درمان غیر -دارویی به ویژه استفاده از حرکت اصلاحی و ورزش می باشند. پژوهش حاضر به بررسی تغییرات ترس از سقوط و کیفیت زندگی پس ازانجام برنامه حرکتی ویژه در بیماران پارکینسونی می پردازد.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی 44 نفر از بیماران پارکینسونی کلینیک های نورولوژی شهرستان کاشان به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و با اخذ رضایت نامه به طور تصادفی در سه گروه؛ تمرین با فوم، تمرین بدون فوم و کنترل تقسیم شدند . برنامهتمرینی ده هفته ای برای گروه های آزمون اجرا گردید. در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماه بعد متغیرهای ترس از سقوط وکیفیت زندگی سنجش شد.نتایج: میانگین ترس از سقوط و کیفیت زندگی در مراحل ارزیابی بیماران پارکینسونی بهبود معنیداری نشان داد و نتایج ترس از سقوطدر گروه آزمون با فوم از 6/44±42/00 به 6/41±26/87 و در گروه آزمون بدون فوم از 5/61±43/21 به 3/66±40/07 تغییر یافت. نتایج کیفیت زندگی در گروه آزمون با فوم از 15/53±114/20 به 12/03±154/33 و در گروه آزمون بدون فوم از 10/86±115/36 به 13/44±141/36 تغییر یافت. نتیجه گیری: بیماران پارکینسونی تحت تاثیر تمرینات ورزشی عملکردی بر سطح ناپایدار از عملکرد حرکتی بهتری برخوردار شده و بهسمت الگوهای کنترلی ورزیده تر و باثبات تر برای پیشگیری از سقوط پیشرفت می کنند.

بیماری پارکینسونی، حرکت درمانی، سقوط، کیفیت زندگی