مقایسه تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولینی- 1 دختران نابالغ غیر ورزشکار

سابقه و هدف: اثرات آنابولیک فعالیت ورزشی در کودکان و نوجوانان بهواسطه هورمون رشد (GH) و عوامل رشد شبه انسولینی(IGF-I) روی می دهند. مطالعه حاضر به تعیین تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار می پردازد.مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی، 16 دختر نابالغ (11-9 ساله) شهر تبریز پس از همگن سازی به لحاظ شاخص های توان هوازی و آمادگی عضلانی، به طور تصادفی به دو گروه فعالیت استقامتی مقاومتی (گروه اول) و گروه مقاومتی استقامتی (گروه دوم) تقسیم شدند. فعالیت هر دو گروه شامل یک بخش استقامتی ( 20 دقیقه فعالیت هوازی با شدت 70-60 درصد (VO(2max روی تردمیل) و یک بخش مقاومتی (شامل حرکات جلو بازو، پشت بازو، پرس سینه، پروانه، بازکردن زانو، پرس پا با شدت 60 درصد یک تکرار بیشینه، یک ست با 12-10 تکرار) با ترتیب اجرای متفاوت بود. قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت مقادیر GH و IGF-1 اندازه گیری شد. نتایج: سطوح GH در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت (3/39 در مقابل 1/8 نانوگرم بر میلی لیتر) نسبت به شرایط استراحتی (0/77 در مقابل 0/72 نانوگرم بر میلی لیتر) افزایش معنی داری یافت (P=0/017). با این حال، سطوح GH؛ (0/97 در مقابل 0/18 نانوگرم بر میلی لیتر) به طور قابل توجهی پس از 2 ساعت کاهش یافت (P=0/012). افزایش GH در گروه استقامتی مقاومتی بالاتر از گروه مقاومتی- استقامتی بود. سطوح IGF-1 در دو گروه تمرین، قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت، اختلاف معنی داری نداشت. نتیجه گیری : بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد تمرین ترکیبی استقامتی مقاومتی گزینه ی تمرینی مناسب تری برای افزایش ترشحعوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار باشد.

کلیدواژه ها:

هورمون رشد ، عامل رشد شبه انسولینی- 1 ، فعالیت استقامتی ، فعالیت مقاومتی ، دختران نابالغ