بررسی روند بیابان زایی در اراضی مجاور دریاچه بختگان با استفاده از سنجش از دور

بیابان زایی به تخریب اکوسیستم های شکننده و ناپایداری گفته می شود که در اثر تبدیل کاربری یا فشار بر روی اراضی توسط دخالت های انسانی گسترش می یابد و در نهایت منجر به کاهش تولید بیولوژیک می گردد، شور و سدیمی شدن خاک نیز از جنبه های مهم تخریب اراضی محسوب می شود. هدف اصلی در این تحقیق، بررسی روند تغییرات شوری، وتعیین میزان گسترش شوری خاک در اراضی محدود به حوضه آبریز بختگان در مساحتی بالغ بر 20533 هکتار می باشد داده های رقومی ماهواره لندست ETM+ مربوط به دو سری زمانی، 17 می سال 2000 میلادی و 18 می سال 2009 میلادی، بعد از اصلاح هندسی به عنوان ابزار اصلی تحقیق، مورد استفاده قرار گرفته است با بکارگیری روش طبقه بندی نظارت شده با روش نزدیک ترین همسایه، نقشه های کاربری اراضی تهیه گردید. با استفاده از شاخص های NDSI و NDVI نقشه شوری و پوشش گیاهی مربوط به هر دو سری زمانی تهیه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت؛ در نهایت مساحت هر طبقه و میزان تغییرات آن محاسبه گردید، نتایج حاصله نشان داد در طی یک دوره 9ساله، 54 % به مساحت اراضی شور افزوده شده است، این افزایش سطح به دلیل کاسته شدن از سطح اراضی مرغوب کشاورزی است و پیشروی شوری به سمت اراضی کشاورزی همچنان ادامه دارد؛ کاهش 41 درصدی پوشش گیاهی نیز بیانگر پیشرفت شدید بیابان زایی درمنطقه مورد مطالعه است.

کلیدواژه ها:

سنجش ازدور ، بیابان زایی ، شوری خاک ، پوشش گیاهی ، بختگان