تجلی قرآن و حدیث از دیدگاه جلال الدین محمد بلخی مولانا

درباره ی حدیث های کتاب که بیشتر آن ها از مآخذ معروف و معتبر گرفته شده است گفتنی است که شاید پاره ای از آن ها از دیدگاه حدیث شناسی اما و اگرهایی داشته و یا مجعول باشنداما آنچه بیشتر حایزاهمیت است اینکه سخنورساختارقرآنی یا حدیثی را به عنوان نمونه و سرمشقی پیش چشم می گیرد و سخن خود را در ساخت و بافتی می پردازد که با آن همخوان باشد نمونه را می توان از مثنوی مولوی نام برد که روساخت آن با روساخت قرآن مجید همخوانی هایی دارد. به عبارت دیگرهمانگونه که به ظاهرآیه های قرآن بریده بریده می نمایداما درباطن پیوندی ژرف وشگرف دارند و آن را کسی در می یابد که با قرآن انس گرفته و با جان و دل وتقوا به حریم حرمت قرآن اذن دخول یافته است . مثنوی معنوی نیز کتابی است که به ظاهر از نظمی بهنجار و پیوندی استوار تهی است و چه بسا کسانی که آن را مجموعه ای ازمطالب پراکنده می دانند اما آنکس که به مثوی خو گیرد میان آن مطالب پریشان پیوندی پنهانی می یابد که محور اصلی آن تداعی شگرف مولانا است .

کلیدواژه ها:

مولانا ، قرآن ، حدیث ، محمد بلخی ، ادبیات عرفانی