بررسی اثر موقعیت بیمار بر ثبت رابطه مرکزی به روش تریسینگ قوس گوتیک در بیماران بی دندان

مقدمه: یکی از مراحل مهم درمان های پروتزی دهان، ثبت رابطه مرکزی فکین می باشد. روش های متنوع و زیادی جهت ثبت آن وجود دارد و عوامل زیادی بر آن تاثیرگذارند که یکی از آنها موقعیت بدن بیمار است. این مطالعه به بررسی تاثیر موقعیت بدن بیمار در ثبت رابطه مرکزی فکین به روش تریسینگ خارج دهانی پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 18 فرد بی دندان انتخاب و پس از توجیه و آموزش بیماران، ابزار تریسینگ دراین بیماران به دنچرهای ایشان متصل شدند. سپس تریسینگ قوس گوتیک در سه موقعیت قرارگیری بیمار بر روی یونیت دندانپزشکی یعنی عمودی، نیمه خوابیده و خوابیده  با روش دودستی انجام شد. سپس میزان فاصله افقی، قدامی – خلفی و مستقیم نقاط سه گانه نسبت به نقطه به دست آمده در روش داوسون محاسبه شدند و از آزمون های ANOVA و t و همبستگی پیرسن در سطح 05/0 جهت بررسی نتایج استفاده گردید. یافته ها: در افراد بی دندان، فاصله افقی نقاط ثبت شده در موقعیت های مختلف بدن تا نقطه به دست آمده با روش داوسون تفاوت معنی داری نداشتند، ولی از نظر قدامی-خلفی و فاصله مستقیم، نقاط ثبت شده در حالت خوابیده (Supine)، نسبت به نقاط ثبت شده در حالت عمودی (Upright)، به طور معنی داری نزدیکتر به روش داوسون بودند. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه در افراد بی دندان، در مقایسه با موقعیت Upright، رابطه مرکزی  به دست آمده با روش تریسینگ خارج دهانی در حالت Supine با روش دو دستی شباهت بیشتری داشت.

کلیدواژه ها:

موقعیت بیمار ، ثبت رابطه مرکزی ، تریسینگ قوس گوتیک ، بیماران بی دندان