پریچهر غلیانی - دانشیار گروه بیماری های دهان، فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
زهرا صابری - استادیار گروه بیماری های دهان، فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
امیرحسین هدایتی - دندانپزشک

مقدمه: لیکن پلان و واکنش های لیکنوئیدی گروهی از ضایعات پوستی مخاطی هستند که شیوع آن در بیماران میانسال و در زنان بیشتر است. این دو گروه بیماری از لحاظ کلینیکی و هیستولوژیک قابل افتراق نیستند. علت لیکن پلان مشخص نیست ولی علل مختلفی برای ضایعات لیکنوئید مطرح شده است. در این تحقیق سعی شد از لحاظ اجزا کمپلمان سیستم ایمنی، معیاری برای تمایز این بیماری ها به دست آورده شود. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. جمعیت مورد مطالعه، شامل بیماران مراجعه کننده به کلینیک یکی از متخصصان بیماری های دهان، فک و صورت شهر اصفهان بودند. نمونه ها شامل دو دسته 25 نفری از بیماران مبتلا به ضایعات لیکن پلان و واکنش های لیکنوئیدی بودند. این دو گروه بر اساس معیار های بالینی و هیستولوژیک ارائه شده توسط WHO تمایز داده شدند. برای اجرای پژوهش، از هر دو گروه بیمار، 5 سی سی سرم خون گرفته شد و میزان C3 و  C4 آنان تعیین گردید. تحلیل داده ها با آزمون t-student و مجذور کای دو انجام شد. یافته ها: آزمون t مستقل نشان داد که میانگین  C3 در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت (31/0P=). همچنین میانگین  C4 در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت (31/0P=). به عبارت دیگر بین میزان C4 و  C3 با نوع بیماری (لیکن پلان دهانی و واکنش های لیکنوئیدی) ارتباطی وجود نداشت. نتیجه گیری: میزان C3 و C4 بیماران ملاک دقیقی برای تمایز این دو بیماری نیست. از این رو، لازم است از ملاک های تشخیصی دیگری استفاده گردد.

لیکن پلان, واکنش های لیکنوئید, کمپلمان C3 و C4