بررسی مقاومت به ونکومایسین با روشهای فنوتیپی و ژنوتیپی در ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جداشده از بیماران بیمارستان امام رضا (ع ) شهرستان بجنورد در سال 1396

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس از عوامل مهم بیماریزای انسان است که باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری های اکتسابی از جامعه و بیمارستان می شود. ونکومایسین از بهترین داروها برای درمان عفونت های ناشی از آن است. استفاده بی رویه از ونکومایسین باعث بوجود آمدن ایزوله های مقاوم می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی احتمال حضور ایزوله های مقاوم به ونکومایسین و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آنها میباشد. مواد و روشها: در این پژوهش طی یک سال 252 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های بالینی بیماران جدا سازی شد. تمامی ایزوله ها به کمک تستهای کوآگولاز، کاتالاز، DNase و تخمیر قند مانیتول تعیین هویت شدند و حساسیت ایزوله ها برای 9آنتی بیوتیک با روش انتشار دیسک در آگار و همچنین حداقل غلظت مهار کننده(( MIC ونکومایسین به روش رقت در آگار مطابق توصیه های موسسه استانداردهای آزمایشگاهی و بالینی(CLSI )مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از واکنش زنجیره ای پلیمراز((PCR برای شناسایی ژن مقاومت به ونکومایسین((vanA استفاده شد. یافته ها: در 252 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران ، محدوده MIC ونکومایسین بین 2 J/PO تا 0/125 بود وکلیه ایزوله ها به ونکومایسین حساس بودند . نتایج آنتی بیوگرام نشان داد بیشترین میزان مقاومت مربوط به آمپی سیلین(( 79/8 و کمترین میزان مربوط به ونکومایسین((%0است. نتیجه گیری: ضروری است که پزشکان در تجویز ونکومایسین به عنوان داروی اصلی در درمان عفونت های استافیلوکوکی دقت کنند. همچنین لزوم استفاده از روش MIC در تعیین حساسیت استافیلوکوک ها به ونکومایسین بیش از پیش آشکار می گردد.

کلیدواژه ها:

استافیلوکوکوس اورئوس ، مقاومت دارویی ، ونکومایسین ، ژن .vanA