یوسف احمدی - گروه آموزشی علوم باغبانی، دانشگاه شیراز، شیراز
مرتضی خوشخوی - گروه آموزشی علوم باغبانی، دانشگاه شیراز، شیراز
حسن صالحی - گروه آموزشی علوم باغبانی، دانشگاه شیراز، شیراز
سعید عشقی - گروه آموزشی علوم باغبانی، دانشگاه شیراز، شیراز

به منظور بررسی اثر شوری و خشکی بر گل محمدی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در 5 تکرار در گلخانه پژوهشی بخش علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی شیراز اجرا شد. تیمارها شامل سه سطح آبیاری 4، 6 و 8 روزه، سه سطح شوری 0/6، 3 و 6 دسی زیمنس بر متر و سه جمعیت گل محمدی میمند ( استان فارس)، کاشان (استان اصفهان) و لالهزار (استان کرمان) بودند. نتایج نشان داد که جمعیت لاله زار کمترین تغییر را در سطح برگ، ارتفاع، شمار برگ و شاخه، وزن خشک شاخساره و ریشه نسبت به افزایش تنش شوری و خشکی داشت. از سوی دیگر دور آبیاری 8 روزه و شوری 6 دسی زیمنس بر متر سبب کاهش شدید ویژگیهای رشدی شد. نتایج برهمکنش شوری، خشکی و جمعیت نشان داد که شمار برگ و شاخه با افزایش سطح شوری و خشکی در هر سه جمعیت به طور معنیداری کاهش یافت. درصد کاهش شمار برگ و شاخه در سه جمعیت میمند، کاشان و لالهزار به ترتیب 38/78 %، 36/6 %، % 34/37 برای شمار برگ و 39/12 %، 36/6 %، % 34/3 برای شمار شاخه بود. وزن خشک شاخساره و ریشه با افزایش شوری و خشکی در هر سه جمعیت کاهش یافت. با توجه به اینکه جمعیت میمند تیمار شده با دور آبیاری 4 روزه و شوری 0/6 دسی زیمنس بر متر بیشترین مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه را داشت با افزایش فاصله آبیاری به 8 روز یکبار و شوری 6 دسی زیمنس بر متر بیشترین کاهش را در مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه نشان داد درحالیکه با افزایش تنش شوری و خشکی به بالاترین سطح جمعیت لالهزار کمترین کاهش را در مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه داشت. بر اساس نتایج به دست آمده به احتمال میتوان جمعیت لاله زار را نسبت به سایر جمعیتها مقاوم تر به شوری و خشکی دانست.

گل محمدی، شوری، خشکی، جمعیت