محمدجواد ناظمی اردکانی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران
عبدالرضا برزگر - عضو هیات علمی، گروه حقوق عمومی، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران

حل و فصل اختلافات تجاری امروزه یکی از مباحث مهم حوزه حقوق تجارت بین المللی است. داوری به عنوان مهم ترین شیوه جایگزین حل اختلافات تجاری نقشی بی بدیل در توسعه حقوق تجارت بین المللی دارد. مبنای صلاحیت داور توافق طرفین بر ارجاع اختلاف به داوری است. این توافق ممکن است به شکل یک قرارداد مستقل و با موضوع ارجاع اختلافات به داوری واقع شود یا ممکن است طرفین یک قرارداد خاص، در قالب شرطی ضمن عقدی دیگر اختلافاتی را که ممکن است در آینده در زمینه همان قرارداد پیش آید، به داوری ارجاع دهند. امروزه ارجاع اختلاف به داوری از طریق درج شرط داوری در قراردادها شیوه معمول تری نسبت به قرارداد داوری است و حتی می توان گفت در حال حاضر شرط داوری از بخش های جدایی ناپذیر قراردادهای تجاری بین المللی است. هدف نخست این مقاله شناخت ماهیت حقوقی شرط داوری است.این مقاله در دو فصل تهیه و تنظیم گردیده و نتیجه ای که بیان می کند این است که گروه قراردادی با هدف یکسان، متشکل از قراردادهای مختلفی است که برای تحقق هدفی مشترک بین اشخاص مشابه یا متفاوت منعقد می شود و گروه های قراردادی را می توان به دو دسته گروه قراردادی متشکل از قراردادهای با هدف یکسان و گروه قراردادی متشکل از قراردادهای با موضوع یکسان تقسیم کرد.

قراردادها، اهداف، تقسیم بندی، نظام حقوقی ایران