عدالت فضایی در شهر های اسلامی نمونه موردی: (شهر اصفهان)

عدالت فضایی، شاخه ای از عدالت اجتماعی است که مرکز اصلی برنامه ریزی تسسیسات شهری را شامل میشود. عدالت فضایی، وضعیت محله را از نظر شیوه ب توزیع خدمات و میزان برخورداری از شاخص های مختلف اقتصادی و اجتماعی و زیربنایی بررسی می کند. تسلط نظام سرمایه داری برفضاهای شهری، شهرها را با چالش های بسیاری روبرو کرده است که یکی از مهمترین این چالش ها، بی عدالتی فضایی و نابرابری در توزیع خدمات در شهرهاست. این چالش ها، در ده ه 1960 و 1970 میلادی توسط اندیشمندان شهری نئومارکسیست همانند هنری لوفور، مانوئل کاستلز و دیوید هاروی شناسایی و مورد نقادی قرار گرفت. پیش قراولان عدالت در فضاهای شهری به دلیل وابستگی شان به مکاتب بشری و همچنین داشتن نگاه تک بعدی و ایستا، نتوانستند تا کنون به یک چارچوب مفهومی از عدالت در فضاهای شهری برسند؛ این در حالی است که در آموزه های مکتب اسلام، مفهوم عدالت، یک مفهوم پویا و چندجانبه بوده وعدل و حق لازم و ملزوم هم به حساب آمده اند و عدالت به عنوان یک ابزار مهم برای رساندن حق به صاحب واقعی اش معرفی شده است. عدالت فضایی از موضوعاتی است که در ده ه اخیر ذهن جامعه علمی داخل کشور را در حوزه ی مطالعات شهری بسیار به خود مشغول کرده است؛ صاحب نظران متعددی در این حوزه به ایراد نظر پرداخته اند و پژوهشهای مختلفی در این زمینه انجام یافته است.

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی-فضا-اصفهان-شهر اسلامی