حمید پورمحمد - کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی تهران، ایران

قبل از حوادث تروریستی 11 سپتامبر 2001 سازمان ملل و بسیاری از کشورها به تروریسم به عنوان یک معضل در سطح داخلی، ملی و یا در سطح منطقه ای نگریسته و توجه چندانی به پدیده تروریسم نداشتند. علاوه بر این، سازمان های بین المللی نیز دلیل محکمی برای ورود جدی به موضوع تروریسم بین الملل احساس نکرده و از این بابت تهدیدی را متوجه خود نمی دیدند. اما حادثه 11 سپتامبر همه را غافلگیر کرد. این حمله به سرعت جامعه جهانی را در بهت و حیرت فرو برد. به دنبال این بهت جهانی بود که کشورها و در سطح کلان تر سازمان های بین المللی، سیاستها و راهکارههایی برای مقابله با این مسئله بین المللی پیشنهاد داده و در اجرای این سیاست ها گام برداشتند. شورای امنیت سازمان ملل متحد بعنوان مهمترین رکن سیاسی و بازوی سازمان ملل متحد، در اولین اقدام خود بلا فاصله تشکیل جلسه داد و قطعنامه 1368 را به اتفاق آراء صادر کرد. به موازات همه گیر شدن تهدیدهای تروریستی، سازمان ملل و در راس آن مجمع عمومی این سازمان به عنوان نماد تلاش جمعی برای مقابله با تهدیدات و مخاطرات فراگیر، مورد توجه عموم کشورها قرار گرفت. اگرچه در منشور ملل متحد مسئولیت تامین امنیت بین المللی برعهده شورای امنیت این سازمان قرار گرفته، اما مجمع عمومی سازمان ملل در نقش پارلمانی متشکل از تمامی دولت های عضو نیز دارای مسئولیت مهمی است. در این مقاله برخی از قطعنامه ها و کنوانسیون های مهم مجمع عمومی سازمان ملل درباره تروریسم که به صورت سند درآمده، مورد اشاره قرار می گیرد

دولت، تروریسم، قطعنامه های شورای امنیت، کنوانسیون های بین المللی