بررسی میزان پایداری اجتماعی در محلات شهری نمونه موردی: شهرک گلدشت حافظ شیراز1

پارادایم توسعه پایدار و پایداری به ویژه در سال های اخیر به محور اصلی مباحث بسیاری از رشته های علمی علی الخصوص شهرسازی تبدیل شده است. گرچه این رویکرد در ابتدا معطوف به مسائل زیست محیطی بود، اما امروزه در شاخه های اجتماعی و اقتصادی نیز مورد بررسی و کاوش می باشد که بر همین اساس به خصوص در مباحث اجتماعی که بخش قابل توجهی در فرایند برنامه ریزی شهری است، دریچه های جدیدی جهت نیل به اهداف توسعه پایدار برای ما گشوده است. پایداری اجتماعی به دنبال حفظ و ثبات مولفه های اجتماعی و فرهنگی در پیوند با ابعاد زیست محیطی و اقتصادی است. این نوشتار با روش توصیفی- تحلیلی در ابتد به تعیین معیارها و سپس تشریح شاخص های مربوط به پایداری اجتماعی پردازد. باتوجه به موقعیت محور شمال غرب شیراز و شهرک های نوساز که عمدتا بر اساس طرح های تفکیک زمین واگذار شده اند، شهرک گلدشت حافظ با توجه به تنوع بیشتر بافت اجتماعی انتخاب گردیده است. روش گردآوری اطلاعات میدانی بر اساس مصاحبه و پرسشنامه بوده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که معیار تعلق مکانی و پیوند خویشاوندی از بیشترین میزان پایداری اجتماعی و معیار دسترسی و کیفیت خدمات شهری از پایین ترین سطح پایداری اجتماعی برخوردار هستند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری اجتماعی ، توسعه پایدار ، شیراز ، شهرک گلدشت حافظ.