بررسی ویژگی های مدارس کودکان نابینا با رویکرد یادگیری مشارکتی

با توجه به اھمیت امر آموزش و کیفیت آن، نظام آموزشی و مراکز آموزشی مسئولیت سنگین و خطیری بر عھده دارند. محیط مراکز آموزشی باید به گونه ای باشد که کودکان با آن ارتباط موثر برقرار کنند و حضور در محیط برای آنان دلچسب و دلنشین باشد. با توجه به شیوه ادراک متفاوت کودکان نابینا از فضا، مراکز آموزشی این کودکان باید با شناخت ویژگی ھای خاص آنان طراحی شود. این ویژگی ھا باید در راستای بھره وری ھرچه بیشتر کودکان از امکانات آموزشی و فضاھای معماری طراحی شده باشند. مدارس به عنوان یکی از اولین نھادھای اجتماعی که کودکان در آن حضور می یابند و به ایفای نقش می پردازند باید علاوه بر فراھم کردن امکانات مورد نیاز آموزش ھای معمول، محیطی را فراھم کنند که دانش آموزان نحوه ی تعاملات و روابط اجتماعی را یاد بگیرند. کودکان معلول که اغلب به خاطر کمبود منابع و امکانات شھری و اجتماعی در حاشیه قرار می گیرند، با دریافت آموزش ھای لازم در این زمینه در مدارس می توانند با اعتماد به نفس بیشتری در اجتماع حاضر شده و نیاز ھای فردی و به ویژه نیازھای اقتصادی خود را برآورده سازند. بنابراین محیط ھای آموزشی کودکان نابینا باید در راستای نیل به این ھدف پتانسیل ھای لازم را داشته باشند. به نظر می رسد استفاده از رویکرد یادگیری مشارکتی با توجه به الزاماتی که در طراحی فضاھا با خود به دنبال دارد، روش و راھکار مناسبی برای این منظور باشد. پژوھش حاضر با استفاده از روش تحقیق کیفی و مطالعات کتابخانه ای به بررسی ویژگی ھای مدارس نابینایان با رویکرد یادگیری مشارکتی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

آموزش ، مدارس ، کودکان نابینا ، یادگیری مشارکتی