علی اصغر تاتاری
احسان شکاریان - گلستان - گنبد - خ ولیعصر شمالی - ک ۸ - پ ۳۱۵

افزایش تولید و حجم مصرف پلاستیک­ها و کامپوزیت­های نفتی در زندگی روزمره بشر، منجر به تجمع حجم عظیمی از ضایعات پلاستیکی غیر­قابل تجزیه شده است و این امر سبب ایجاد مشکلات زیست محیطی زیادی گردیده است. ارزیابی­ها، نشان می­دهد که هر ساله مقادیر بسیار زیادی پلاستیک در سراسر جهان تولید         می­شود و حجم زیادی از آن­ها به دور انداخته می­شوند و مقدار زیادی زباله پلاستیکی به محیط­های دریایی وارد شده و تجمع می­یابند. از آنجایی که زیست پلی­مرها، از منابع تجدیدپذیر به دست می­آیند و بنابراین زیست تخریب پذیر می­باشند، بنابراین استفاده از آن­ها در مقایسه با پلی­مرهای بر پایه ترکیبات نفتی، دارای حداقل آثار منفی زیست محیطی کم­تری است. استفاده از پلی­مرهای زیست تخریب پذیر از دو بعد می بایست مورد تایید قرار گیرند، یکی از دیدگاه محیط زیستی است؛ یعنی این مواد باید به سرعت در محیط تجزیه شوند و دیگری، از دیدگاه صنعتی است، به این معنا که مواد باید خصوصیات مورد انتظار صنعت را از جمله دوام و کارایی داشته باشد. هزینه کم، تجدید­پذیر بودن، دسترس­پذیری و پایداری گرمایی مناسب از مزایای اصلی پلی­مرهای زیست          تخریب­پذیر می­باشد. در این مقاله، تعدادی از مهم­ترین مشتقات سلولزی مثل کربوکسی متیل سلولز، نیترات سلولز، سلوفان و غیره که در ساخت فیلم­های زیست تخریب­پذیر برای بسته­بندی مواد غذایی کاربرد دارند، بررسی شده است.

مشتقات سلولزی, بسته بندی, کامپوزیت, پلیمرهای زیست تخریب پذیر, زیست محیطی و ترکیبات نفتی