سمانه عشقی - دانشجوی کارشناسی ارشد، پژوهش هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب
احمد حیدری - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند

نمایش های شادی آور جزو میراث فرهنگی – هنری ما محسوب می شوند. این نوع نمایش ها نسبت به نمایش ها ی دیگر هنوزآن گونه که باید مورد توجه واقعی یا کافی قرار نگرفته است. نمایشهای سنتی ایرانی همانند سیاه بازی، تخته حوضی یا روحوضی و زیر مجموعه های نمایش های شادی آور میتواند در تئاتر معاصر ایران مخاطبان عام و خاص فراوانی بیابد. هر چند امروزه برخی فعالیت ها همانند برپایی کانونهای نمایشهای سنتی و جشنواره های سنتی و آیینی انجام می شود، ولی این فعالیت ها بیشتر مقطعی بوده و فاقد تداوم و یا منتهی به ایجاد تشکلهای هنری میشود. این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش است که نمایش های شادی آور ایرانی چند گونه بوده و به توصیف آنها می پردازد این پژوهش به این نتیجه می رسد که نمایش های شادی آور که خود دارای انواع و اشکالی است اکنون تنها یکی دو نوعش به ما ارث رسیده و انواع دیگرش به مرور زمان مورد بی توجهی، بی مهری و فراموشی همیشگی واقع شده و از بین رفته است. نمایش هایی که اکنون اگر وجود داشتند شاید شکل متکامل تری پیدا می کردند و تنها در لا به لای تاریخ نمایشی از آن ها سخن به میان نمی آید و آنان در تاریخ مدفون نمی شدند. کوسه بر نشینی، نوروز خوانی، میر نوروزی، بازی های نمایشی زنان و کودکان، کچلک بازی، بقال بازی و ... نوعی دیگر از نمایش های سنتی و میراث فرهنگی و نمایش محسوب می شوند.

نمایش های شادی آور، نمایش روحوضی ، کچلک بازی، بقال بازی، کوسه برنشینی، نوروز خوانی.