فلسفه اشراق و اطلاق آن در مسجد شیخ لطف الله

بیتردید نور، ارج و مرتبهای والا در دین اسلام، حکمت و هنر اسلامی داشته و دارد؛ سهروردی چهره برجسته حکمت، فلسفه و عرفان در قرن ششم هجری قمری، پایه گذار حکمت اشراق، برخی از دیدگاه های خود را بر پایه نور مطرح کرده استو نظر بر آن دارد که نور همان تجلی واقعیت نور است و ذات الهی را نیز نورالانوار نامیده است. از دیدگاه سهروردی، جهان شامل درجاتی از نور و ظلمت میباشد و انسان اسیر شرایط محیطی و مادی است که تلاش دارد خود را به (نور الانوار) اشراق برساند. لذا به نظر میرسد فلسفه ی اشراق، تحت تاثیر آموزه های سوره نور، فعل آفرینش را نیز گونه ای از نوربخشی بداند. نمایشی از این جغرافیای اشراقی در مسجد شیخ لطف االله به چشم میخورد که از جنبهی عرفانی و روحانی، نیارمند تامل و مداقه میباشد.هدف از این مقاله مقایسه تطبیقی حکمت اشراق در مسجد شیخ لطف االله میباشد. در مسجد شیخ لطفاالله، تعبیه نور از شبکه های نقش برجسته اسلیمی به گونهای نمود یافته است که هر بیننده متفکری را از حضور ذاتی مقدس در ورای سادگی و ملموسبودن، آگاه میکند؛ این همان چیزی است که مسجد شیخ لطف الله را به مثابه سکوتی در میان ضرباهنگ مداوم و پرتنش محیط پیرامونی معرفی میکند.در این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانهای از مطالعات میدانی بهره جسته، همچنین در این مقاله از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده و در آن به نور در حکمت سهروردی و همچنین چگونگی تجلی یافتن نور از حکمت اشراق در مسجد شیخ لطف االله پرداخته است. در واقع نقش انفصال از دنیای مادی و اتصال به وجود خداوند لایتناهی و جهان معنوی را دارد.

کلیدواژه ها:

شیخ لطف االله ، اشراق ، فلسفه سهروردی ، نور ، حکمت