علیرضا یغمائی - دانشجوی کارشناسی ارشد حشره شناسی کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی
مهدی حسن پور - استادیار گروه گیاهپزشکی، دانشگاه محقق اردبیلی
علی گلی زاده - دانشیار گروه گیاهپزشکی، دانشگاه محقق اردبیلی
هوشنگ رفیعی دستجردی - دانشیار گروه گیاهپزشکی، دانشگاه محقق اردبیلی

استفاده از دشمنان طبیعی در کنترل شته ها در گلخانه ها بسیار مورد توجه است. نرخ شکارگری به عنوان شاخصی برای انتخابشکارگر موثر در کنترل بیولوژیک آفات محسوب میشود. در این تحقیق، اثر سه دمای 20، 25 و 30 درجه ی سلسیوس، رطوبتنسبی 5±55 درصد و دوره ی نوری 16 : 8 (تاریکی:روشنایی) ساعت روی نرخ شکارگری سن Orius laevigatus (Fieber) درتغذیه از شته ی جالیزدیسک های برگی گیاه خیار رقم زحل که به منظور جلوگیری از خشک شدن روی یک لایه پنبهی مرطوب قرار گرفته بودند انجامشد. حشرات کامل 24 تا 48 ساعته ی سن شکارگر به مدت 24 ساعت گرسنه نگه داشته شده و سپس مخلوطی از پوره های سناول و دوم شته ی جالیز در تراکم های 2، 4، 8، 16، 32 و 64 در 10 تکرار در اختیار شکارگر قرار داده شدند. تعداد طعمه های خورده شده بعد از 24 ساعت شمارش و ثبت شد. حداکثر نرخ حمله ی تئوریکی ((Theorical maximum attack rate) در دماهای 20، 25 و 30 درجهی سلسیوس برای افراد ماده به ترتیب 34/91، 61/21 و 84/77 بر روز و برای افراد نر به ترتیب 30/78، 26/12 و 53/62 بر روز به دست آمد. حداکثر نرخ شکارگری دربالاترین تراکم طعمه در سه دمای فوق برای افراد ماده به ترتیب 32/9، 37/7 و 45/1 و برای افراد نر به ترتیب 24/5، 25/9 و 36/5 محاسبه شد.

؛O. Laevigatus، شته ی جالیز، دما، خیار، نرخ شکارگری