پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس خودتنظیمی و کمال گرایی در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی

هدف از انجام این پژوهش پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس خودتنظیمی و کمال گرایی در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده ها توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری در این تحقیق شامل کلیه مادران دارای فرزندان کم توان ذهنی مراجعه کننده به بهزیستی شهرستان ساری بود که در دو ماهه اول بهار سال 1397 تحت درمان قرار داشتند و تعداد آنها برابر با 332 نفر بود. از این تعداد، بر اساس جدول کرجسی و مورگان 188 نفر به طور غیرتصادفی در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش گردآوری داده ها کتابخانه ای و میدانی بوده است. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه های استاندارد رضایت زناشویی (انریچ) (1998)، پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی MSLQ پینتریچ و دی گروت (1990) و پرسشنامه کمال گرایی هیل و همکاران (2004) بود که پایایی هر کدام با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب برابر با 0/84 ، 0/83 و 0/91 محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها، با دو روش توصیفی شامل (میانگین، انحراف معیار) و استنباطی شامل (آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره) از طریق نرم افزار SPSS 22 انجام شده است. نتایج پژوهش نشان داد که هم خود تنظیمی و هم کمال گرایی می توانند رضایت زناشویی در مادران با فرزندان کم توان ذهنی را پیش بینی کنند که کمال گرایی بیشترین سهم و خودتنظیمی سهم کمتری در پیش بینی رضایت زناشویی مادران داشته است. همچنین مولفه های کمال گرایی می توانند رضایت زناشویی مادران با فرزندان کم توان ذهنی را پیش بینی کنند که در این بین مولفه تلاش برای عالی بودن بیشترین سهم و مولفه نظم کمترین سهم را در پیش بینی رضایت زناشویی داشته است.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، کمال گرایی ، خودتنظیمی