محمود بحرانی - استادیار پژوهشکده علوم اجتماعی دانشگاه شیراز

تربیت یا بعد پرورشی به عنوان یک رکن اساسی در همه نظامهای آموزشی منظور شده است اما، این بعد به حد شای ستهای مورد توجه قرار نگرفته ا ست. زندگی ان سان چه به شکل فردی و چه اجتماعی در گرو تربیت افراد جامعه است، و ریشه بسیاری ناهنجاریها را باید در تربیت نیافتگی شایسته کودکان جستجو کرد. این مقاله نگارشی است پیرامون تربیت با هدف جلب توجه اندیشمندان، مربیان و دست اندرکاران امور پرورشی و اجتماعی به اهمیت موضوع در ابعاد گوناگون، چه برای سلامت افراد در برابر رفتارهای پر خطر و چه برای تعالی انسان و پرورش شهروندانی که اداره جامعه را برعهده بگیرند و رشد دهند. در این راستا آرای فلاسفه معروف تعلیم و تربیت و اسناد بالادستی نظام آموزش و پروش ایران باختصار مرور شده، عناصر تربیت و هدفهای تربیتی بازنمایی و تحلیل شده اند و با اشاره به نابسنده بودن اقدامات پرورشی در نظام آموزش و پرورش ایران، بر لزوم تمرین در عمل تربیت تاکید گردیده است. همچنین یک پیشنهاد عملی نیز در باب تربیت کودکان ارائه شده که پرهیز از تحقیر و انتقاد مخرب، و ایجاد فضای همدلی برای تغییر و اصلاح رفتار، عناصر اصلی آن شمرده میشوند.

تربیت، نظام آموزشی، فلسفه آموزش و پرورش، رفتارهای پرخطر.