لیلا هنرور - کارشناس ارشد حقوق خصوصی

یکی از دلایل استحکام روابط زوجین وجود فرزند یا فرزندان در زندگی زناشویی از آغاز شکل گرفتن این فرآیند فرزند آوری بوده که در مباحث مختلف اعم از روایات در اسلام قرآن و قانون بدان اشاره شده که نتیجه آن را به طور هماهنگ خانواده می نامند.اما امروزه تاخیر در فرزندآوری به یکی از معضلات اجتماعی و باعث بروز اختلافات شدیدی بین زوجین و حتی خانواده های دو طرف شده است. به همین منوال این مقاله به بررسی جایگاه وحق فرزندآوری هر کدام از زوجین در صورت عدم موافقت طرف مقابل به فرزندآوری به دلایل شخصی را تبیین می نماید.با توجه به اینکه مقرره ای به صورت صریح درقانون ما برای حل چنین اختلافاتی قید نشده است تا قضات دادگستری بتوانند در صورت رجوع زوجین،اقدام به صدور رای مقتضی نمایند.مگر اینکه از ابتدا ضمن عقد فرزندآوری شرط شده باشد.بر این اساس تحقیق حاضر در خصوص حق فرزندآوری زوجین با توجه به عدم مشکل جسمی برای باروری در فقه و حقوق ایران بوده و اینکه آیا اصلا زوج یا زوجه در صورت منع شدن از فرزندآوری از طرف مقابل می تواند حق ضایعه شده خود برای مادر و پدر شدن را در محاکم مطالبه کند،و راه کارهایی را با توجه به قوانین مصرح کلی دیگر در امور خانواده و نظریات فقهای امامیه پیشنهاد می کند.

حق فرزندآوری، شرط فرزندآوری، ضمانت اجرای فرزندآوری