آموزه های بیم و امید در مثنوی معنوی

مولوی از شاعران اهل عرفان در گستره ادبیات فارسی می باشد که اشعاری با مضامین رفیع و والای عرفانی برای ما به یادگارگذاشته است. مثنوی معنوی مشهورترین اثر اوست. در این اثر عرفانی عموما با منظومه هایی از ظهور امیدها روبه رو هستیم؛ چرا که در هنر وی، بیم و ناامیدی اصالت ندارد و امری اعتباری به شمار میرود؛ و در تمام منظومه هایش برق امید، اعتماد، نشاط و شادابی آنها چشمان را خیره میکند. مولوی انسانی امیدوار و امید بخش است که رشته طلایی امید به گونهای ناگسستنی با اشعار وی پیوند یافته است. در واقع در مثنوی معنوی هنگامیکه در ظاهر نشانه بیم را مشاهده می کنیم، بارقه های امید در کنار بیم را می توان به دقت دریافت. از آموزه های امید در مثنوی می توان به پرستش و درک حضور خداوند، عشق، و جایگاه رفیع انسان اشاره کرد. و در زمینه آموزه های بیم می توان مضامینی چون دنیا، نفس، و حرص و طمع را ذکر کرد.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، مولوی ، مثنوی معنوی ، امید ، بیم.