مطالعه تطبیقی آثار نگارگران اصفهان و تهران در دوره معاصر از لحاظ فرم و ساختار (از 1300 تا 1390 ه.ش)

نگارگری، از هنرهای دیرینه ایرانی میباشد که در هر دورهای ویژگی هایی خاص خود را داشته و با عنوان مکاتبنگارگری در دوره های مختلف معرفی گردیده است. این هنر در گذشته ویژگی هایی منحصربه فرد داشته که آن را از سایرمکاتب نقاشی هم عصرش در دیگر کشورها متمایز می ساخته است. هنر نگارگری امروز ایران، از لحاظ سبک و شیوه کارتنوعی بالا و در مواردی شباهت هایی نیز به نقاشی دیگر کشورها، دارد. این مطالعه در پی شناخت و مقایسه ویژگی هاینگارگری معاصر، در یکصد سال اخیر در دو شهر اصفهان و تهران بوده است. در این مطالعه سعی شده است، آثار نگارگرینگارگران شاخص این دو شهر مورد بررسی و طبقه بندی قرار گیرد و در ادامه بیان گردد که آیا آثار نگارگران اصفهان وتهران، تحت تاثیر بنیانگذاران نگارگری هر شهر قرار گرفته اند یا خیر و ویژگی های کلی نگارگری هر شهر چی ست دراین رابطه ابتدا به معرفی بنیانگذاران و اساتید این هنر پرداخته می شود. سپس ویژگی های نگارگری هر شهر موردتجزیه و تحلیل قرار می گیرند. شیوه گردآوری اطلاعات به روش مطالعه اسنادی و مصاحبه با نگارگران بوده است و روشتحقیق توصیفی- تحلیلی میبا شد. آثار از دیدگاه زیبایی شناسی و مبانی نظری هنرهای تجسمی مورد تجزیه و تحلیلقرار می گیرند. در پایان اینگونه می توان نتیجه گرفت که نگارگران شهر اصفهان اکثرا پیرو رضا عباسی و نگارگران تهراندنباله رو حسین بهزاد و تحت تاثیر مکتب کمال الملک می باشند. آزادی در آثار نگارگران تهران بیشتر است و نگارگراناصفهان نسبت به تهران، بیشتر خود را مقید به رعایت اصول نگارگری قرون گذشته می دانند.