محمد رضا فرشاد - دانشجوی دکتری تخصصی، گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران
سمیه احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، روانشناسی عمومی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه هرمزگان
سمیرا ملائی - کارشناس ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس

خانواده به عنوان اولین و پایدارترین نهادی است که به عنوان سازنده زیر بنای رفتار و شخصیت کودک است. سبک فرزند پروری والدین در دوران مختلف کودکی به منظور تعلیم و تربیت فرزندان بر چگونگی تکامل شخصیت آنان تاثیر گذار می باشد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی سبک های تربیتی و فرزند پروری می باشد که والدین در قبال فرزندان خود به کار می گیرند، و به تبیین این مسئله می پردازد که بیشتر مشکلات رفتاری، لجبازی و پرخاشگری که در کودکان زیر 12 سال دیده می شود ناشی از سیستم خانواده وسبک های تربیتی و فرزند پروری والدین می باشد. پژوهش حاضر به صورت کتابخانه ای و مروری به بررسی روابط والدین با کودکانشان می پردازد و سعی بر آن دارد که سبک های فرزند پروری را تبیین نماید. یافته های بدست آمده ضد و نقیص های بسیاری را در برداشت و عوامل و علل مختلفی مسبب رشد کودکان و پرورش آن ها می دانستند، اما برخی پژوهش ها که نگاهی سیستمی و چند علتی را مد نظر داشتند و براین مسئله تاکید وافری دارند که کودکان زیر 12 سال برون داد سیستمی هستند که یا آن ها را با کمترین مشکلات رفتاری و یا با بیشترین مشکلات رفتاری شکل می دهد. با توجه به یافته ها و مبانی نظری شکل گرفته شده در این زمینه و پژوهش ها و کار درمانی که براساس پژوهش ها شکل گرفته اند نمی توان نقش سیستم خانواده و والدین به عنوان شکل دهندگان فرزندان خود را نادیده گرفت و باید با جدیت تمام کلیه خدمات آموزشی و درمانی را به این سمت برد که سبک های تربیتی و فرزند پروری والدین مورد بررسی و کنکاش قرار گیرند و ارتباط بین نوع تربیتی که والدین به کار می گیرند و سبک های فرزند پروری که در ارتباط با کودک خود دارند بررسی شود و آموزش های لازم در باب سبک های تربیتی و فرزند پروری به والدین در راس خدمات روانشناختی و مشاوره ای برای کاهش مشکلات رفتاری کودکان زیر 12 سال ارائه گردد که درتنه اصلی مقاله در این باب مفصل توضیح داده شده است.

خانواده، تربیت کودک، سبک های فرزند پروری و تربیتی، مشکلات رفتاری