پیش بینی طلاق عاطفی براساس تمایز یافتگی خود، طرح واره های ناسازگار و مهارت مقابله ای در زوجین

مقدمه: هدف پژوهش حاضر پیش بینی طلاق عاطفی براساس تمایزیافتگی خود، طرح واره های ناسازگار اولیه و مهارت مقابله ای در زوجین بود. مواد و روش ها: پژوهش توصیفی-مقطعی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی شهر تهران در سال 1397 بود. تعداد 380 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه خودمتمایزسازی (اسکورن و دندی، 1998)، پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه-فرم کوتاه (یانگ، 2004)، پرسشنامه مقابله با شرایط استرس زا ( پارکر و اندلر، 1994) و پرسشنامه طلاق عاطفی (گاتمن، 2000) بود. داده های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی و رگرسیون تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین طلاق عاطفی با تمایزیافتگی خود و هر یک از ابعاد آن شامل واکنش هیجانی، موقعیت من، بریدگی عاطفی و آمیختگی رابطه منفی و معناداری وجود دارد (P> 0/05). همچنین، نتایج نشان داد که بین پنج حوزه طرح واره های ناسازگار اولیه شامل (بریدگی/طرد، خودگردانی و عملکرد مختل، محدودیت های مختل، دیگر جهت مندی، و گوش به زنگی بیش از حد و بازداری) و نمره کل طرح واره ناسازگار با طلاق عاطفی رابطه معناداری وجود دارد (P> 0/05). رابطه بین سبک مقابله مساله مدار با طلاق عاطفی، منفی و معنادار و رابطه بین سبک مقابله اجتنابی و هیجان مدار نیز مثبت و معنادار بود (P> 0/05). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که متغیرهای پیش بین ( سبک مقابله، تمایزیافتگی خود و طرح واره ناسازگار) با هم توان تبیین 0/41 از واریانس طلاق عاطفی را در بین زوجین شهر تهران داشته اند (P> 0/05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش پیشنهاد می شود در مراکز مشاوره و روان درمانی علاوه بر مداخلات درمانی بر مهارت های مقابله ای و اصلاح وضعیت روانشناختی در زمینه طرح واره و تمایزیافتگی خود پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

طلاق عاطفی ، طرح واره ناسازگار اولیه ، خود متمایزسازی ، سبک مقابله ، زوجین