رابطه خودکارآمدی با آمادگی به اعتیاد از طریق میانجیگری هیجان خواهی

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودکارآمدی با آمادگی به اعتیاد از طریق میانجی گری هیجان خواهی بود. روش: نمونه پژوهش 300 دانشجوی پسر را شامل می شد که در دانشگاه شهید چمران اهواز مشغول به تحصیل بودند و به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری متغیرهای پژوهش شامل پرسشنامه مقیاس خودکارآمدی عمومی شوارتز و جروسلم، پرسشنامه هیجان خواهی آرنت و مقیاس آمادگی به اعتیاد زرگر بود. آزمون مسیر های مستقیم و غیرمستقیم الگوی پیشنهادی پژوهش، به ترتیب با استفاده روش های تحلیل مسیر و بوت استراپ انجام شد. نتایج نشان داد که مسیرهای مستقیم خودکارآمدی و هیجان خواهی به آمادگی به اعتیاد به لحاظ آماری معنی دار بودند. هم چنین مسیر مستقیم خودکارآمدی به هیجان خواهی نیز معنی دار بودند. از سوی دیگر، نتایج نشان داد رابطه غیرمستقیم خودکارآمدی با آمادگی به اعتیاد از طریق هیجان خواهی معنی دار بودند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، هیجان خواهی و آمادگی به اعتیاد