وحید یگانه - بخش بهداشت و بیماری ها پژوهشکده میگوی کشور
عقیل دشتیان نسب - بخش بهداشت و بیماری ها پژوهشکده میگوی کشور
امراله قاجاری - بخش بهداشت و بیماری ها پژوهشکده میگوی کشور
عباسعلی زنده بودی - بخش بهداشت و بیماری ها پژوهشکده میگوی کشور

هدف: باکتری های موجود در استخر های مراکز تکثیر و پرورش تاثیرات متفاوتی دارند و در شرایط محیطی متفاوت می توانند ایجاد بیماری های مختلفی نمایند ویبریوها بیشترین درگیری باکتریایی را برای میگو ها ایجاد می نمایند. تلفات به علت ویبریوز هنگامی رخ می دهد که میگوها به وسیله عواملی از قبیل کیفیت بد آب، تراکم بالای ذخیره سازی، افزایش دمای آب و تعویض کم آب تحت فشار قرار گیرند. نشانه های بالینی ویبریوز به دو صورت عفونت های موضعی و عمومی دیده می شود که عفونت های موضعی در لارو میگو به شکل جراحات موضعی قهوه ای یا تیره و نکروز اندام ضمیمه و حرکتی دیده می شود و در میگوهای جوان و بالغ باعث آلودگی بافت کوتیکول، بافت پوششی ، دستگاه تنفسی و بافت ضمیمه آن می شوند. همچنین باعث ایجاد جراحاتی به شکل نقاط سیاه و قهوه ای در قسمت های مختلف بافت پوششی به ویژه در سطح پشتی می شوند. مواد و روش کار: در ذخیره سازی انجام شده در سال 1386 برای مولدسازی میگوی سفید غربی در ایستگاه تحقیقاتی بندرگاه بعد از بررسی انجام شده و نمونه برداری از مولدین که همه بالای 18 گرم وزن داشتند نشانه های از قبیل تیرگی زخم های موضعی در قسمت پشتی تیره شدن رنگ عضلات، تورم به همراه عفونت شدید در ناحیه بند آخر دمی دیده شد. نتایج و بحث : پس از نمونه برداری و کشت باکتریایی 94 درصد از باکتری های جداسازی شده ویبریو و 6 درصد دیگر باکتری سودوموناس بود.در این مقاله به روش های جداسازی باکتری و شناسایی آن و نوع بیماری که ایجاد می نماید و همچنین نوع ضایعات ایجاد شده پرداخته می شود.

عفونت جلدی، ویبریو، میگو