بررسی اپیدمیولوژیک بروسلوز انسانی و دامی در شهرستان شاهرود(87-83)

هدف: از آن جایی که بروسلوز یکی از مهم ترین بیماری های مشترک بین انسان و دام می باشد؛ ه ب منظور بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک این بیماری در انسان و دام در سطح شهرستان شاهرود طی یک دوره 5 ساله (87-83 ) و ارتباط آن با دام با تعیین عمده ترین گروه های سنی و شغلی در معرض خطر به دقت مورد بررسی قرار گرفت . مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی بوده که پس از دریافت اطلاعات مبتلایان از مرکز بهداشت شهرستان شامل تعداد موارد بروسلوز در انسان،گروه های سنی ، جنس ، ماه ابتلای بیماری، محل سکونت (شهر و روستا ) و شغل طی سال های 87-83 مورد ارزیابی قرار گرفتند. طی این دوره 5 ساله از تعداد 259 نفر موارد گزارش شده در سطح شهرستان تعداد 102 نفر (39%) مربوط به منطقه خارتوران با 4000 نفر جمعیت بود. از جهت ارتباط آلودگی در انسان و دام، دام منطقه خارتوران به عنوان پایلوت جهت خونگیری دام انتخاب گردید. روش مورداستفاده خونگیری از دام روش تصادفی طبقه بندی شده (تسهیمی ) می باشد. نتایج و بحث : با تست حلقه ای شیر به صورت سالیانه و موردی درمناطق پرشیوع با کمترین هزینه می توان کانون های بیماری را شناسایی نمود. 91% مبتلایان ساکن روستا و 9% ساکن شهر بوده اندکه لزوم جدی و گسترده اجرای برنامه آموزشی برای روستاییان را می طلبد. شایع ترین گروه سنی در فاصله 25- 21 سال و تقریبا نیمی از بیماران در فاصله سنی 30- 16 قرار داشتند. توزیع جنسی بیماری در زنان و مردان تفاوت زیاد چندانی نداشته که آموزش یکسان برای هر دو گروه ضروری می باشد. شایع ترین راه انتقال بیماری مصرف محصولات لبنی و تماس همزمان با دام آلوده می باشد. بیشترین شیوع آلودگی در انسان از طریق گوسفند(تماسی و گوارشی )بوده و جامعه شهری عمدتا از شیر گاو استفاده نموده که با تحت پوشش برنامه ریشه کنی بروسلوز قرار دادن جمعیت گوسفند و بز و همچنین گاوداری های سنتی مبتلایان می توان بیماری را تحت کنترل در آورد. با توجه به انتقال بیماری از دام به انسان، پیشگیری در دام ضروری که واکسیناسیون و اجرای برنامه تست و کشتار نقش تعیین کننده ای در کاهش و کنترل بیماری رادارد

کلیدواژه ها:

بروسلوز ، اپیدمیولوژیک ، شاهرود ، خارتوران ، تست و کشتار