محمدحسن یوسفی - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران
حسین هنری - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران
جمیل زرگان - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران
داود صادقی - گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران

با پیشرفت علم و تکنولوژی، سیستمهای دارویی نیز به منظور تشخیص و درمان بیماری های مختلف پیشرفت کرده اند. برنامه های جدیدی برای درمان سرطان مدنظر محققین بوده و یکی از این رویکردها، تحویل هدف دار مواد سمی به سلول های سرطانی می باشد .توکسین های هدفدار به دو جزء نیاز دارند : یک ماشین مولکولی برای یافتن سلول سرطانی و یک ماشین مولکولی برای کشتن سلول سرطانی . این توکسین های هدفدار یک کلاس جدید از پروتئین های درمانی هستند که از یک آنتی بادی یا فاکتور رشد و یا یک لیگاند متصل به یک توکسین گیاهی یا توکسین های باکتریایی تشکیل شده اند . یکی از این توکسین ها در یک گونه از دارواش پروتئین ML1 می باشد که از پروتئین های غیرفعال کننده ریبوزومی می باشد . از آنجایی که این ترکیب می تواند با توقف پروتئین سازی سلول را از بین ببرد به عنوان یک فاکتور بیولوژیکی فعال و ضد سرطانی شناخته می شود. STxB نیز توانایی اتصال به گیرنده های سطح سلولی خود به نام Gb3 (گلبوتریوزیل سرآمید) را دارد، که روی اکثر سلولهای بدن بیان میشود.بیان Gb3 در سطح سلولهای سرطانی انسان فراوانی بسیار زیادی دارد. هدف ما از این مطالعه بررسی بیان پروتئین نوترکیب ML1-STxB در باکتری E. coli و تخلیص به وسیله ستون کروماتوگرافی و بررسی خاصیت سایتوتوکسیسسیتی آن بر روی رده سلولی skbr3 می باشد، که با موفقیت انجام گرفت و خاصیت سایتوتوکسیسیتی پروتئین نوترکیب توسط تست MTT به اثبات رسید، که می توان در ادامه برای تولید این داروی ضد سرطان در مقیاس صنعتی از آن بهره گرفت و همچنین با تولید واکسن کارامدعلیه این عامل بیوتروریسمی در مقابل خطرات احتمالی ناشی از آن در جنگ های بیولوژیکی ایمن شد.

سمیت سلولی، پروتئین نوترکیب، سرطان