مریم السادات طباطبایی - دانشجوی تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، تهران، ایران،
فریبا میرچناری - دانشجوی تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، باهنر، ایران،

هدف از انجام این پژوهش چالشی با آموزش و پرورش تیزهوشان در ایران به منظور شناسایی نقاط ضعف این رویکرد بوده است. پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی انجام گرفت. در مراحل انجام پژوهش ابتدا تاریخچهی از مدارس تیز هوشان بیان و زمینه فرهنگی آموزش و پرورش استعدادهای درخشان در ایران تا عصر حاضر توصیف شده است؛ آنگاه نقدهای مربوط به مفهوم تیزهوشی در آموزش و پرورش بیان شد. در پایان تحلیلهای لازم در ارتباط نتایج کاربست چنین مفاهیمی در آموزش و پرورش به عمل آمد. یافته های پژوهش نشان میدهد، که جداسازی دانش آموزان تحت عنوان تیزهوش و غیره مشکلاتی را به همراه داشته است. از نظر فردی جداسازی تیز هوشان و دانش آموزان عادی از یکدیگر احساس خود برتری و غرور در میان تیزهوشان و احساس سرخوردهگی و عدم تلاش کوشش همچنین مرتبط ندانستن تلاش و کوشش با میزان پیشرفت افراد از جمله آثاری منفی است که در میان دانش آموزان عادی به وجود می آورد. همچنین از نظر اجتماعی جدا کردن عده ای تحت نخبه در جامعه و قرار دادن امکانات در اختیار این افراد عواقب دیگری دارد از جمله فاصله طبقاتی جامعه را بیشتر میکند؛ زیرا برای برخی از اولیا وجود یک فرزند تیزهوش وسیله ای برای ارضای غرور و جاه طلبی آنان است؛ با مطرح کردن تیزهوشی و توانایی های فرزند خود باعث به وجود آوردن اضطراب و ناامنی و تقویت این احساس در کودکان و خانواده های دیگر همچنین اجتماع میشوند. از نظر فرهنگی آموزش جداگانه تحت عنوان دانش آموزان تیزهوش و عادی از نظر فرهنگی نیز آسیب هایی به نظام آموزشی ما و جامعه ی ما وارد کرده است. بر اساس تعالیم اسلام همه ی کودکان با استعدادهای فکری مشابه زاده میشوند و تنها شرایط محیطی مختلف است که به بروز تفاوت در میان آنان میانجامد. به عبارت دیگر کودکان با استعدادغالبا0 از محیطهایی سر بر می آورند که سرشار از انگیزه های رشد باشد.

تیزهوش، آموزش و پرورش، فلسفه تربیتی