رابطه سبک های مدیریت کلاسی معلم با تاب آوری و خود ارزشمندی دانش آموزان متوسطه زاهدان

هدف کلی از پژوهش حاضر، تعیین رابطه سبک های مدیریت کلاسی معلم با تاب آوری و خود ارزشمندی دانش آموزان متوسطه در سال 1398 بود. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده و به لحاظ هدف در دسته تحقیقات کاربردی قرار دارد. جامعه آماری این پژوهش معلمان و دانش آموزان متوسطه اول ناحیه دو شهرستان زاهدان بود. نمونه های آماری در این پژوهش بصورت تصادفی تعیین شدند. بر این اساس تعداد نمونه برای معلمان 50 نفر و برای دانش آموزان150نفر انتخاب گردید. روش نمونه گیری در این پژوهش از نوع نمونه گبری طبقه ای تصادفی ساده بود. ابزار گردآوری در پژوهش حاضر سه پرسشنامه -1 سبک مدیریت کلاس ولفگانگ وگلیکمن(-2 (1986 خودتاب آوری کلاهنن (1996) و -3 پرسشنامه خود ارزشمندی (RSES) بود. پایایی به ترتیب 0/92، 0/86 و 0/94 میباشد. و همچنین روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط اساتید تحقیقات آموزشی دانشگاه کرمان تایید شد. در پژوهش حاضر، جهت تجزیه و تحلیل داده ها متناسب با سوالات پژوهش از روش آماری توصیفی و استنباطی استفاده شده است. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سبک های مدیریت کلاسی معلمان با تاب آوری و خود ارزشمندی دانش آموزان رابطه وجود دارد؛ و همچنین نتایج رگرسیون چند گانه نشان دهنده آن بود که از میان ابعاد سبک های مدیریت کلاسی معلمان در گام اول سبک مدیریت مداخله گر؛ و در گام دوم سبک تعامل گرا بیشترین پیش بینی را از تاب آوری دانش آموزان داشته است. همچنین مولفه سبک مدیریت مداخله گر؛ خود ارزشمندی دانش آموزان را پیش بینی می کند.

کلیدواژه ها:

سبک های مدیریت کلاسی ، تاب آوری ، خود ارزشمندی ، دانش آموزان ، معلمان