اثربخشی طرحواره درمانی بر رضایت زناشویی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی طرحواره درمانی بر رضایت زناشویی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادرانی است که کودکان اوتیستیک دارند و در سال 1397 به بهزیستی شهرستان مسجد سلیمانمراجعه کرده بودند. از میان جامعه هدف 30 مادر که بر اساس پرسشنامه انریچ از رضایت زناشویی پایینی برخوردار بودند انتخاب و در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفربه صورت تصادفی گمارش شدند. گروه آزمایش به مدت دوماه و طی 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت طرحواره درمانی قرار گرفتند. پس از ارزیابی مجدد گروه های کنترل و آزمایش، تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که طرحواره درمانی موجب افزایش رضایت زناشویی در مادران کودکان اوتیستیک می شود. به همین خاطر می توان از طرح واره درمانی به عنوان روش درمانی موثر در مورد رضایت زناشویی مادران کودکان اوتیستیک استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، رضایت زناشویی ، اختلال طیف اوتیسم