فرشته یاقوتی - دکترای روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران
سعید حسن زاده - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
مسعود غلامعلی لواسانی - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سوگند قاسم زاده - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

هدف: پژوهش حاضر با هدف استفاده از روش های مبتنی بر تصویر و بررسی اثربخشی آن بر مهارت های ارتباطی و اجتماعی این کودکان انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی با گروه کنترل بود. بدین منظور 16 پسر با اتیسم خفیف در بازه سنی 5 تا 10 سال انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گماردهشدند. سپس کودکان گروه آزمایش در 30 جلسه یک ساعته، سه روز در هفته، شرکت کرده و برنامه پویانمایی اجتماعی که علاوه بر پویانمایی، شامل به کارگیری عروسک های دستی و انگشتی، پازل، کارت های مصور داستان، ماسک های هیجانی، و بازی های خانواده محور بود را دریافت نمودند. والدین در هر دو گروه قبل و پس از مداخله به سیاهه ارزیابی درمان اتیسم ( ATEC) (ریملند و ادلسن، 2011 ) پاسخ دادند. برای بررسی معنادار بودن این تفاوت، از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ها: نمرات گروه آزمایش در مرحله پس آزمون کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون دارد و همچنین بین دو گروه در تمام خرده مقیاس های آزمون تفاوت معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: می توان چنین نتیجه گیری کرد که کاهش نمرات در خرده مقیاس های سیاهه ارزیابی درمان اتیسم ناشی از بهبود عملکرد این کودکان می باشد. نتایج نشان می دهد برنامه فوق به منظور ارتقاء مهارت های ارتباطی و اجتماعی کودکان طیف اتیسم اثربخش است.

اختلال طیف اتیسم، برنامه پویانمایی اجتماعی، مهارت های ارتباطی و اجتماعی