بررسی چهره پردازی در نگارگری و دیوارنگاری ایران از هخامنشیان تا قاجار

چهره و چهره پردازی بخشی از هنر ایرانی است که در دیوارنگاری و نگارگری در دوره های مختلف با تحولات و تغییراتی همراه بوده است. چهره پردازی عبارتست از پرداختن به صورت و چهره که براساس نگرش و فلسفه هنرمند شکل میگیرد. چهرهها در نگارگری سنتی ایران در عین منحصر به فرد بودن براساس الگوهای مشخصی ترسیم و بر اثر عوامل اجتماعی متفاوت بوده است. از اینرو هدف از این پژوهش بررسی سبک چهره نگاری ایرانی و نیز سیر تحول چهره پردازی در دیوارنگاری و نگارگری می باشد. روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی است و روش گردآوری مطالب، کتابخانه ای از طریق فیش برداری و تصویرخوانی است. نتایج نشان می دهد در دوران تاریخی پیش از اسلام بیشتر آثار دیوارنگاره بوده با مشخصه چشمان بزرگ با نگاه خیره به نشانه هوشیاری و بینایی مطلق و علم خدایان به امور و تضمین عدالت و ریش، نماد بزرگی می باشد. در دوره بعد از اسلام بیشتر چهره پردازی ها در ادبیات و متون مکتوب به چشم میخورد. در این دوره چهره های یکسان، برای مرد و زن مشاهده می شود. در دوره سلجوقی با تاثیر از هنر مانوی تصاویر اصولا به صورت تمام رخ، صورت گرد و تپل هاله دورسر، بینی کوچک، دهان کوچک تصویر می شد، ابروان نازک و کمانی و چشمانی بادامی، همراه با دو گیسومصورشده اند.

کلیدواژه ها:

چهره پردازی ، نگارگری ، دیوارنگاری ، هخامنشیان ، قاجار