زهرا رحمانیان کوشککی - کارشناسی مهندسی شهرسازی، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز
علیرضا دمی - دکتری تخصصی شهرسازی، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز

در حال حاضر بسیاری از شهرهای کشور با مسئله ای جدی به نام معضلات بافت های فرسوده شهری مواجه هستند. این بافت ها یا هسته های قدیمی شهرها بوده و به مرور زمان دچار فرسودگی و عدم کارایی شده اند و یا در دوران معاصر بدون رعایت ضوابط و مقررات معماری و شهرسازی شکل گرفته و از این رو اکنون با مسائل و مشکلات بسیاری روبرو بوده و این مشکلات را به کل شهر تسری می دهند. با توجه به مطالعات گسترده ، طرح ها و اقدامات مختلف در دوره ها و سال های گذشته به نظر می رسد در بافت های فرسوده با توجه به وسعت دامنه و شدت مسائل گریبان گیر این بافت ها کارآمدترین رویکرد که بتواند جهت مقابله با کاستی ها و نارسایی ها اتخاذ نمود نیل به اهداف توسعه پایدارشهری در عرصه زیست پذیری این بافت ها و بررسی معناداری این دو متغییر با یکدیگر می باشد. روش به کار گرفته شده در این پژوهش از نوع توصیفی است و اطلاعات به دو طریق مطالعات اسنادی و میدانی و مشاهده جمع آوری شده است. جامعه آماری این تحقیق ساکنین بخشی از منطقه 8 شهر شیراز با جمعیتی بالغ بر 3 هزار و 232 نفر هستند که با بررسی ویژگی های اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و مدیریتی محدوده مورد مطالعه و بررسی میدانی در محله مورد نظر مشکلات و معضلات و همچنین قابلیت های موجود بدست آمده است . جهت تجزیه و تحلیل از تکنیک SWOT و ماتریس ارزیابی درونی و بیرونی به تحلیل مولفه های موثر بر منطقه 8شهر شیراز و براساس تحلیل پژوهشگر پرداخته شده است. اطلاعات مورد نیاز در مورد ادبیات موضوع از طریق مطالعات کتابخانه ای، گردآوری، با گزینش مجموعه ای از شاخص ها از بین شاخص هازیست پذیری تشریح شده و با استفاده از شناخت حاصل از مشاهدات میدانی و داده های اسنادی به بررسی نمونه هایی از توانمندی ها و کاستی های فضای کالبدی در محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد به علل گوناگونی از جمله: قدمت ابنیه، استفاده از مصالح بیدوام و کمدوام و عدم رعایت شیوه های صحیح ساخت و ساز، بافت مورد مطالعه از استحکام و پایداری لازم برخوردار نیست. مسئله دیگر عدم کارایی و ناتوانایی این بافتها در پاسخگویی به نیازهای شهروندان است.

زیست پذیری، بافت فرسوده، منطقه 8 شیراز، تحلیل شاخص ها