صادق سلمانی - کارشناس ارشد تربیت بدنی، گرایش فیزیولوژی ورزشی کاربردی، گروه تربیت بدنی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
بهمن میرزایی - استادیار، گروه تربیت بدنی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

پژوهش حاضر با هدف مطالعه تاثیر تمرین طناب زنی بر توان هوازی دانش آموزان پسر ابتدایی پسرغیرورزشکار 10-11 ساله شهر بابل انجام شد. آزمودنیهای تحقیق، 28 نفر از دانش آموزان پسر غیر ورزشکار (سن(سال): 11/2 ±0/58، قد(سانتی متر): 150/7 ±7/30 ، وزن(کیلوگرم):(55/41±7/87 بودند که داوطلبانه با محقق همکاری کردند. دانش آموزان پس از آشنایی کامل با چگونگی اجرای طرح پژوهش، به طور تصادفی به دو گروه 14 نفره کنترل و تمرین طناب زنی تقسیم شدند. قبل از انجام تمرین اندازه گیریهای قد، وزن و ضخامت چربی زیر پوستی 3 نقطه ای (سینه، شکم و ران)، انجام گرفت. سپس در یک جلسه، آزمون 540 متر قبل از شروع دوره تمرین اجرا شد. بعد از آشنایی آزمودنیها با نحوه انجام کار، برنامه تمرینی طناب زنی به مدت 8 هفته شروع شد. هر هفته شامل دو جلسه تمرین به مدت 45 دقیقه بود که شامل10 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه تمرین اصلی و 5 دقیقه سرد کردن و هر جلسه هم به 2 قسمت تمرین 15 دقیقهای با دوره استراحتی یک دقیقهای بین آنها و هر 15 دقیقه به 3 ست 5 دقیقه ای با 90 ثانیه تمرین و 30 ثانیه استرحت تقسیم شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری و مقایسه بین گروه ها از آزمون تی مستقل و مقایسات درون گروهی از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها نشان داد که زمان دویدن آزمون 540 متر در دانش آموزان غیر ورزشکار پس از 8 هفته تمرین کاهش معنادار داشت(P≤). 0/05بنابراین میتوان نتیجه گرفت که احتمالا تمرین طناب زنی میتواند به عنوان جایگزین مناسبی برای دویدن هوازی تناوبی در مدارس به کار گرفته شود.

طناب زنی، نوان هوازی، دانش آموزان