نظر محمد غوری - استاد دانشگاه کابل، کابل افغانستان

عامل نیروی انسانی به عنوان مهمترین عامل توسعه در هر کشور و سازمانی در نظر گرفته می شود. بنابراین توجه به روحیات و انگیزه های انسانی در هر سازمان از ضرورت و اولویت بالایی برخوردار است. در همین راستا، یکی از مسایل مهم در هر سازمان که با کارایی و اثربخشی سازمان مرتبط است، رضایت شغلی کارکنان می باشد. با توجه به این مهم، در این تحقیق برآنیم تا رضایت شغلی اساتید دانشگاه کابل را مورد سنجش قرار دهیم. تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع پیمایش است. جامعه آماری تحقیق کلیه اساتید دانشگاه کابل می باشند. نمونه آماری از بین افراد جامعه مذکور به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. حجم نمونه توسط فرمول کوکران تعیین شد. به منظور انجام تحقیق، ابتدا با مطالعه و بررسی متون علمی، ادبیات تحقیق در زمینه رضایت شغلی تدوین شد. سپس داده های لازم جهت بررسی فرضیه های تحقیق از طریق پرسشنامه رضایت شغلی از پهلیوان و آکار کسب شد. این پرسشنامه حاوی سی سوال است و رضایت شغلی را در شش بعد شامل میزان رضایت از ارتقا در شغل، میزان رضایت از پرداختی ها، میزان رضایت از محیط خارجی، میزان رضایت از همکاران، میزان رضایت از مهارت های مدیر و میزان رضایت از شرایط کاری مورد سنجش قرار می دهد. نتایج تحقیق حاکی از این است که رضایت شغلی اساتید دانشگاه کابل در ابعاد میزان رضایت از شرایط کاری، میزان رضایت از مهارت های مدیر، میزان رضایت از همکاران، میزان رضایت از محیط خارجی و میزان رضایت از ارتقا در شغل بالاتر از سطح متوسط است، ولی میزان رضایت از پرداختیها کم است. در مجموع میزان رضایت شغلی اساتید دانشگاه کابل بالاتر از سطح متوسط است. همچنین هیچ یک از متغیرهای جمعیت شناختی جنسیت، سن، مرتبه علمی، میزان تحصیلات و سابقه خدمت بر رضایت شغلی اساتید دانشگاه در دانشگاه کابل تاثیر ندارند.

رضایت شغلی، اساتید، دانشگاه