مرتضی اکبری - استادیار دانشکده کارآفرینی دانشگاه تهران
مژگان دانش - کارشناس ارشد دانشگاه کاشان

ما در دنیای به سرعت در حال تغییری زندگی می کنیم که باید با چالش هایی همانند تغییرات آب و هوایی، بحران غذایی، مهاجرت و بحران های سوخت و انرژی مواجه شویم. این سیستم و توسعه اقتصادی جاری اثرات منفی بر جنبه هایی از جامعه همانند محیط زیست دارد. تحول به سوی توسعه پایدار در سراسر جامعه و نه تنها فعالیت های اقتصادی نیاز به تغییر دارد، تغییر در مقررات، ارزش ها و هنجارها در کل جامعه. امروزه کشورهای توسعه یافته، سیاست های نوآوری خود را به سوی چالش های اجتماعی بزرگتر از جمله چالش های محیطی و اجتماعی سوق داده اند. در این خصوص مدل هایی از سیستم نوآوری مطرح شده است. مدل مارپیچ سه گانه نوآوری ، مدلی است که محققان به عنوان مدل پایه بر آن توافق دارند. مدلی که بر پایه همکاری بین دانشگاه ها، دولت و صنعت شکل گرفته است. ولی به دلیل محدودیت هایی که دارا می باشد، مدل مارپیچ چهارگانه و پنج گانه نوآوری نیز برای جامعیت موضوع شکل گرفته است. به عبارتی یکی از راه های حل مسائل محیطی و جنبه های دموکراتیک در سیستم های نوآوری می تواند توسعه سیستم های نوآوری منطقه ای فعلی به سیستم مارپیچ چهارگانه و پنج گانه نوآوری باشد. بنابراین هدف از مقاله حاضر، بررسی نقش مدل مارپیچ چهارگانه و پنج گانه نوآوری به عنوان مفاهیم جدید در حوزه سیستم های نوآوری است که تا به حال مورد مطالعه قرار نگرفته است.

مدل مارپیچ سه گانه، مدل مارپیچ چهارگانه، و مدل مارپیچ پنج گانه نوآوری