ارائه و راهکارهای پیش نگری از گسترش سکونتگاه های غیررسمی در ایران

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 377

فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

DCONF04_090

تاریخ نمایه سازی: 18 مرداد 1398

چکیده مقاله:

بررسی روند تکوین و تکامل سکونتگاه های غیر رسمی نشان میدهد که این پدیده از ابعاد و جنبه های مختلفی برخوردار است و اشکال مختلفی از آن در سرتاسر جهان میتوان تشخیص داد با این اوصاف، فقر به مثابه عاملی تعیین کننده، زمانی که با سیاستهای محلی ناکارآمد همراه شود میتواند عامل اساسی اسکان غیررسمی محسوب گردد. طبق نتایج حاصل از مطالعات دبیرخانه ستاد ملی توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی، حدود 25 درصد از جمعیت شهرهای کشور در سکونتگاه های غیررسمی زندگی میکنند. گسترش اسکان غیررسمی در کشور تهیه و تصویب سندی رسمی را در دستور کار قرار داد که میبای ست چارچوب و نحوه فعالیت بخش دولتی و مشارکت مردمی را در ساماندهی اسکان غیررسمی مشخص کند. میتوان گفت سند ملی توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی تنها مصوبه رسمی دولتی میباشد که هم وجود پدیدهای به نام اسکان غیررسمی را میپذیرد و هم در پی حل مشکلات مرتبط با این سکونتگاه ها و مسکن کم درآمدها بر می آید. ضرورت تدوین سند ملی توانمندسازی و ساماندهی ا سکان غیر ر سمی: هم سویی سیا ستها و اقدامات دستگاه های بخشی، تصمیم سازی/ ت صمیم گیری و سیا ستگذاری در مورد م سئله وزمینه سازی تدوین برنامه های اجرایی مشترک برای مداخله در این سکونتگاه ها میباشد. اهداف کلان سند مذکور بستر سازی برای ارتقای شرایط محیطی به نحوی پایدار و فراگیر در جهت رشد سلامتی، امنیت، امید، ایمان وکرامت انسانی در سکونتگاه های غیر رسمی موجود، پیش نگری به گسترش اسکان غیر رسمی در آینده و زمینه سازی برای احداث مسکن مناسب، خدمات پایه و زیر بناها در حد استطاعت و دسترسی گروه های کم درآمد در فضای رسمی شهری و زمینه سازی برای بهره مندی از امتیازات شهر ی و تعمیق فرهنگ شهری برای ساکنان این سکونتگاه ها به همراه مشارکت همه جانبه آنها در تصمیمگیریها واقدامات محلی میباشد. بکارگیری الگوهای مشارکتی و توانمندسازی و بهسازی در ایران بسیار نوپاست، اما تجربه اندک نیز نشان از وجود زمینه های مطلوب در این حوزه دارد. در هر حال این تجربه اندک ن شان داده که زمینه های جلب م شارکت مردم ب سیار مهیا ست و اجتماعات محلی دارای قابلیتهای مناسبی برای توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های نابسامان میباشند.

نویسندگان

افروز مکوندی

کارشناسی ارشد شهرسازی، دانشگاه دولتی، واحد خرم آباد

فروزان بیرانوند

دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ملایر