طراحی و مکان گزینی پیاده راه های شهری به منظور ارتقاء سطح سلامت شهری نمونه موردی:خیابان فیاض بخش(ضلع شمال پارک شهر)

پیاده روی قدیمی ترین و طبیعی ترین شکل حرکت پیاده در شهر است . انسان می تواند از این طریق با محیط اطراف خود ارتباط برقرار کند و تعاملات اجتماعی پایانی را شکل دهد و باعث افزایش سرزندگی در شهرها شود.از این رو توجه به توسعه پیاده راه ها و نواحی پیاده به عنوان فضایی که شهروندان بتوانند بدور از هراس ماشین ها در اینگونه مکانها حضور پیدا کنند الزامی است . امروزه مراکز کلان شهرها پر از هیاهو و ازدحام وسایل نقلیه موتوری است . این امر باعث شده است عابر پیاده برای یافتن فضایی مطلوب ، امن ، خوانا ، زیبا ، دارای امکانات و تسهیلات استاندارد دچار سر درگمی شود.در این خصوص ساماندهی و برنامه ریزی برای عابران پیاده در ده ه های اخیر به یک جنبش جهانی در عرصه شهرسازی تبدیل شده و به ارائه متون بسیار متنوع و گسترده در این زمینه انجامیده است.به ویژه آثار مربوط به خیابان و چگونگی احیای آن به مثابه یک فضای مطلوب برای زندگی شهری ،به صورت موضوعی مستقل در دانش برنامه ریزی شهری درآمده است.این پژوهش به موضوع پیاده راه ها و بیان شکل گیری آنها می پردازد و سپس اثرات پیاده راه سازی و تاثیر آن را بر کیفیت زندگی شهری در کلان شهرها را مورد بررسی قرار می دهد .در پایان این پژوهش با روش تحلیلی و با استناد به مطالعات و بررسی های میدانی به شناسایی ویژگی ها و پتانسیل ها و از سویی ضعف های خیابان فیاض بخش برای تبدیل به یک پیاده راه موفق پرداخته ، سپس با توجه به شرایط اجتماعی و زیست محیطی این خیابان ،پیشنهاداتی جهت تبدیل شدن این خیابان به یک پیاده راه استاندارد که بتواند تمامی نیازهای روحی و حرکتی عابر پیاده را تامین نماید ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

پیاده روی ، پیاده راه ، کلان شهر ، زندگی شهری ، سلامت شهری ، پهنه پیاده مدار ، طراحی و مکان گزینی