مدرسه زدایی از جامعه ، افق فلسفی تعلیم وتربیت

این متن با انگیزه ی مقایسه ی گرایشهای فکری فردگرایانه، با آنچه که در میدان عمل بر نظام آموزشی ایران، حکم فرماست نگارش یافته است؛ روش کار، به این صورت است که ابتدا به آرای دانشمندانی مثل ایوان ایلیچ و برتراند راسل در مورد تربیت پرداخته وسپس با روش های عملی حاضر در نظام آموزشی ایران مقایسه شد. در ضمن کار از روش مشاهده و پژوهش موردی استفاده شده وگزارشهای شخصی از محیط آموزشی ارائه شده است .حاصل کار دست یافتن به فضایی مدرسه زده است، که در جهت کاهش انگیزه یادگیرندگان گام بر می دارد. تلاش های تربیت دانش آموز و معلم برای رسیدن به یک جامعه مصرف زده صورت می گیرد. اما به دلیل گسترش گرایشات فرد گرایانه تلاشهای آتی دارای رویکردی مدرسه زدایانه خواهد بود. برای رسیدن به نظامی فردگرایانه در حیطه آموزش و پرورش مدرسه زدایی، امری ضروری است. هر معلم در حیطه ی عمل خود، دارای یک آرمان و مجموعه ای از تعهدات برای دستیابی به این آرمان است. مهم ترین آرمان برای هر فرد معلم ، رساندن جامعه بشری به انسان گرایی است و تعهدات لازم برای دستیابی به این مهم از بعد کرامت انسانی به دست می آید.پس تعهدات لازم شامل حقوق و وظایف مربوط به هر فرد انسان در تعامل با جامعه است .

کلیدواژه ها:

تربیت معلم ، جامعه مصرف زده ، مدرسه زدایی ، آموزش سرمایه دارانه ، پارادایم فرهنگی