بررسی و مقایسه مزایا و معایب سه روش تبدیل نفت خام سنگین به برش های سبک نفت خام (هیدروکراکینگ, هیدروپرسسینگ و هیدروکانورژن)

ارتقاء نفت خام و برش های سنگین نفتی، یکی از نیازهای همیشگی صنعت نفت می باشد و با توجه به افزایش تقاضا برای سوخت های پاک و سبک همزمان با کاهش ظرفیت مخازن نفتی سبک، این نیاز روز به روز بیشتر می گردد. فرآیندهای هیدروکراکینگ و کراکینگ کاتالیستی از جمله روش های ارتقای کیفیت نفت خام سنگین هستند، ولی این فرآیندها به دلیل نیاز به اعمال فشار بالا و با داشتن راندمان تولید کم و تولید محصولات با کیفیت پایین، هنوز هم بعنوان فرآیندهای پرسود شناخته نمی شوند. بسیاری از کاتالیست های فرآیند هیدروکراکینگ معمول که بر پایه فلزات بی اثر یا واسطه هستند، گران و سمی هستند و بعد از مدتی غیر فعال می شوند. در فرآیندهای کاتالیستی طول عمر کاتالیست در اثر آلودگی با فلزات سنگین و کک کاهش می یابد. در نتیجه فرآوری و احیاء کاتالیست می تواند بر توجیه اقتصادی فرآیند تاثیر گذار باشد. در فرآیندهای بدون حضور کاتالیست که اغلب با خروج کربن بصورت کک همراه است، 15 تا 25 % از اتم های کربن با تبدیل به کک و سوزاندن آن در محفظه احیاء هدر می رود. این مشکلات باعث می شود که نیازی جدی به فرآیندهای جدید بهبود کیفیت برای تبدیل هرچه بیشتر ته مانده های سنگین به محصولات سبکتر احساس شود. فرآیند نوین تبدیل هیدروژنی موسوم به هیدروکانورژن (Hydroconversion) یک ابتکار جدید برای رفع موانع موجود و تبدیل هر نوع از هیدروکربن های سنگین به محصولات سبک تر است. یکی از فرآیندهای نوین که می تواند به رفع این نیاز در آینده کمک کند هیدروکانورژن است. هیدروکانورژن در واقع یک نوع فرآیند هیدروکراکینگ کاتالیستی در حضورکاتالیست های پخش شده در ابعاد بسیار ریز و هیدروژن است که در مقیاس آزمایشگاهی در حال تحقیق است.

کلیدواژه ها:

ارتقاء نفت خام ، برش های سنگین نفتی ، هیدروکراکینگ ، کراکینگ کاتالیستی ، هیدروکانورژن