امیر کاووسی - دانشیار دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه تربیت مدرس
علی زایرزاده - کارشناس ارشد راه و ترابری، دانشکده فنی دانشگاه تهران

رفتار یک روسازی به شرایط ساختاری و عملکردی آن بستگی دارد. عملکرد روسازی نیز به ظرفیت و قدرت تحمل بار روسازی و بستر راه وابسته است. شرایط عملکردی یک جاده شرایطی است که بهره بردار ضمن احساس راحتی و ایمن از یک نقطه به نقطه دیگر مسیر با سرعت مناسب حرکت کرده و هزینه ها نیز در حد قابل قبول باشد. با انجام عملیات نگهداری پیشگیرانه و بکارگیری روشهای ترمیم سطح روسازی ضمن حفظ شرایط عملکرد، کیفیت بهره برداری نیز بهبود یافته و با ارائه راه حلهای کم هزینه، بهره وری روسازی افزایش می یابد. این روشها باید توسط مدیران و مهندسین در زمان انتخاب استراتژی بهسازی مورد ملاحظه قرار گیرند. روسازیهایی که وضعیت موجود آنها توان تحمل بار ترافیک طراحی شده را داشته ولی نیاز به اصلاح سطح رویه دارند، لازم است با آسفالتهای حفاظتی مورد بهسازی قرار گیرند. مخلوط آسفالت حفاظتی ریزانه (Micro surfacing) بعنوان یکی از روشهای نوین مرمت رویه های آسفالتی از سال 1980 مورد استفاده قرار گرفته است. این آسفالت یک نوع رویه حفاظتی است که از قیر امولسیونی پلیمری، مصالح سنگی صددرصد شکسته، فیلر معدنی، آب و سایر افزودنی های کنترل شده تشکیل شده است. در صورتیکه این آسفالت به خوبی طراحی شده و با تجهیزات مناسب اجرا شود نتایج خوبی در اصلاح خصوصیات اصطکاکی سطح رویه خواهد داشت. همچنین قادر است اثرات شیارهای چرخها را اصلاح کرده و ناهمواری های سطحی را به حداقل رساند. در این تحقیق سعی شده است تا ضمن معرفی این نوع آسفالت حفاظتی، پارامترهای موثر بر روش طرح و اجرای آن بررسی گردد.

آسفالت حفاظتی ریزدانه ، طرح اختلاط ، مدیریت روسازی ، ترمیم سطحی