صادق قوامی جمال - دانشجوی دکتری ژئوتکنیک، دانشگاه علم و صنعت ایران؛ سرپرست آزمایشگاه مکانیک خاک و مدرس موسسه آموزش عالی علاءالدوله سمنانی گرمسار
میثم محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد ژئوتکنیک، موسسه آموزش عالی علاءالدوله سمنانی گرمسار
مهرداد رجبی حران - دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

جابجاییهای دائمی ناشی از حرکت گسل و انتشار گسیختگی به سطح زمین یکی از پیامدهای ناشی از وقوع زلزله است. آیین نامه های لرزه ای معمولا توصیه می کنند در محدوده گسل ساخت و ساز صورت نگیرد و یا اگر صورت می گیرد با ضوابط ویژه و طراحی خاص باشند. وجود عدم قطعیت ها در تعیین محدوده گسل و چگونگی انتشار گسیختگی در خاک، عملی ساختن راهکار دوری از گسل های فعال را با دشواری روبه رو کرده است. به علاوه در ساخت سازه های طویل مانند پل ها، تونل ها و خطوط لوله نمی توان از احداث آنها در مجاورت حوزه خطر گسل ها اجتناب کرد. بنابراین باید تمهیدات مناسب به منظور کاهش خطر گسلش سطحی در نظر گرفته شود. مطالعات نشان می دهد پراکندگی گسیختگی ناشی از گسلش در ناحیه وسیع تر و انحراف مسیر گسیختگی از سازه ها در کاهش پتانسیل خطرات ناشی از گسلش موثر بوده است. در این مقاله به بررسی راهکارهای مطالعه شده توسط محققین به منظور کاهش خطرات گسلش بر سازه های سطحی و زیرسطحی پرداخته می شود.

گسلش سطحی، اندرکنش گسلش با سازه ها، کاهش خطر گسلش