تعهد به نفع شخص ثالث در معاملات بازرگانی

هدف از نگارش این مقاله توجیه ماهیت حقوقی تعهد به نفع شخص ثالث است، زیرا این مسئله امری است خلاف اصل نسبی بودن قراردادها، و در ماده 231 قانون مدنی به آن تصریح شده ماده 196 قانون مدنی است که ناظر به تعهد به نفع شخص ثالث می باشد. درواقع تعهد به نفع ثالث بیان این مسئله است که در ضمن قراردادی که دو شخص با هم منعقد می کنند شرطی هم به نفع ثالث در آن می گنجانند. سوالی که مطرح می شود این است که چطور ممکن است یک اصل عقلایی دچار استثناء شود معیار شناسایی حق برای شخص ثالث، قصد و اراده طرفین است، و صرف ذینفع بودن شخص ثالث از شرط، باعث ایجاد حق لازم الاجرا برای او نمی شود. اما اگر قصد طرفین این باشد که برای شخص ثالث نیز حقی به وجود آید، شخص ثالث نیز مستقلا حق مطالبه خواهد داشت. و در صورتی که ثالث، تعهد را بپذیرد در قبال طرف قرارداد مسئول است و اگر آن را رد کند، هیچ مسئولیتی ندارد. بنابراین برای توجیه این مسئله ما برآن شدیم که ماهیت حقوقی تعهد به نفع ثالث و قالب های ایجاد تعهد را بررسی کنیم و سپس به آثار آن بپردازیم.

کلیدواژه ها:

اصل نسبی بودن قراردادها ، تعهد به نفع شخص ثالث ، تعهد ، شخص ثالث.